پوپولیسم چیست؟ تعریف و نمونه ها

پوپولیسم، به عنوان یک جنبش سیاسی، همواره تلاش کرده است تا با جلب حمایت "مردم عادی" و نمایش خود به عنوان تنها نماینده ی واقعی آن ها، در مقابل نخبگان سیاسی و اقتصادی قد علم کند. این جنبش ها معمولاً با شعارهایی مانند "ما در برابر آنها" یا "حفاظت از منافع مردم در برابر نخبگان فاسد" شناخته می شوند. پوپولیسم در طول تاریخ به اشکال مختلفی ظهور کرده و در نقاط مختلف جهان، از آمریکا تا اروپا و آمریکای لاتین، تأثیرات عمیقی بر سیاست و جامعه گذاشته است. در این محتوا، به بررسی تعریف پوپولیسم، تاریخچه ی آن، نمونه های برجسته و تأثیرات آن در جهان معاصر می پردازیم.

پوپولیسم: تعریف و مفاهیم کلیدی

پوپولیسم به عنوان یک جنبش سیاسی، تلاش می کند تا با جلب حمایت "مردم" و متقاعد کردن آن ها که رهبرانش تنها نماینده ی واقعی دغدغه ها و نیازهایشان هستند، در مقابل یک "نخبه گرایی" واقعی یا تصوری قد علم کند. این جنبش ها معمولاً با شعارهایی مانند "ما در برابر آنها" یا "حفاظت از منافع مردم در برابر نخبگان فاسد" شناخته می شوند. پوپولیسم به عنوان یک مفهوم سیاسی، از اواخر قرن نوزدهم تاکنون، در اشکال و قالب های مختلفی ظهور کرده و تأثیرات عمیقی بر سیاست جهانی گذاشته است.

در تعریف علمی تر، پوپولیسم به عنوان یک مبارزه ی اخلاقی بین "مردم خوب" و "نخبگان فاسد" توصیف می شود. در این دیدگاه، "مردم" معمولاً بر اساس طبقه ی اجتماعی، قومیت یا ملیت تعریف می شوند، در حالی که "نخبگان" به عنوان گروهی از سیاستمداران، اقتصاددانان، رسانه ها و فرهنگ سازان تصور می شوند که منافع خود و گروه های خاص را بر منافع عمومی ترجیح می دهند. این تعریف ایدئولوژیک از پوپولیسم، آن را به عنوان یک مفهوم فراگیر در نظر می گیرد که می تواند در قالب های مختلفی مانند ملی گرایی، لیبرالیسم کلاسیک یا سوسیالیسم ظاهر شود.

رهبران پوپولیست معمولاً شخصیت های کاریزماتیک و قدرتمندی هستند که خود را به عنوان "صدای مردم" معرفی می کنند. برای مثال، دونالد ترامپ، رئیس جمهور سابق ایالات متحده، در سخنرانی های خود بارها بر این موضوع تأکید کرد که او تنها نماینده ی واقعی مردم است و در مقابل نخبگان واشنگتن ایستاده است. این نوع رهبری، اغلب با استفاده از شعارهای ساده و احساسی، سعی در جلب حمایت توده ها دارد.

با این حال، پوپولیسم همیشه با تحسین همراه نیست. منتقدان این جنبش ها، آن ها را به تشویق دمواگوژی (استفاده از شعارهای ساده و احساسی برای جلب حمایت) یا حتی اقتدارگرایی متهم می کنند. برخی نیز معتقدند که پوپولیسم می تواند به بی ثباتی اقتصادی و سیاسی منجر شود، به ویژه زمانی که دولت ها با اتکا به هزینه های عمومی بالا و بدون در نظر گرفتن پیامدهای بلندمدت، سعی در جلب رضایت فوری مردم دارند.

تاریخچه پوپولیسم در ایالات متحده

پوپولیسم در ایالات متحده ریشه هایی عمیق دارد و به دوران ریاست جمهوری اندرو جکسون در اوایل قرن نوزدهم بازمی گردد. جکسون، که به عنوان "رئیس جمهور مردم" شناخته می شد، اولین رهبر پوپولیست آمریکایی محسوب می شود. او با مخالفت با نهادهای اقتصادی و سیاسی قدرتمند زمان خود، مانند بانک ملی ایالات متحده، تلاش کرد تا خود را به عنوان مدافع منافع مردم عادی معرفی کند. جکسون معتقد بود که ثروتمندان و قدرتمندان، دولت را برای منافع شخصی خود به کار گرفته اند و به همین دلیل، سیاست های او بر کاهش نفوذ نخبگان اقتصادی متمرکز بود.

در اواخر قرن نوزدهم، جنبش پوپولیستی در قالب حزب پوپولیست (یا حزب مردم) ظهور کرد. این حزب که در سال ۱۸۹۲ تأسیس شد، عمدتاً در مناطق کشاورزی جنوب و غرب ایالات متحده فعال بود و خواستار اصلاحات اقتصادی و اجتماعی گسترده ای مانند کنترل قیمت های حمل ونقل محصولات کشاورزی و محدودیت مالکیت خارجی زمین های کشاورزی بود. حزب پوپولیست همچنین از حقوق کارگران و جنبش های اجتماعی مانند ممنوعیت الکل حمایت می کرد. با این حال، این حزب نتوانست حمایت گسترده ای در مناطق شهری به دست آورد و به تدریج از صحنه ی سیاسی محو شد.

در قرن بیستم، هیویی لانگ، فرماندار لوئیزیانا، به عنوان یکی از چهره های برجسته ی پوپولیست شناخته شد. لانگ با شعار "هر مرد یک پادشاه است" و وعده های جسورانه ی خود برای مبارزه با فقر و نابرابری اقتصادی، حمایت گسترده ای از مردم عادی به دست آورد. او با افزایش مالیات بر ثروتمندان و سرمایه گذاری در برنامه های آموزشی و زیرساختی، تلاش کرد تا خود را به عنوان مدافع مردم معرفی کند. لانگ حتی قصد داشت در انتخابات ریاست جمهوری شرکت کند، اما ترور او در سال ۱۹۳۵ این برنامه ها را ناتمام گذاشت.

در دهه های اخیر، پوپولیسم در ایالات متحده به اشکال مختلفی ظهور کرده است. جنبش هایی مانند حزب چای (Tea Party) که در واکنش به سیاست های باراک اوباما شکل گرفت، و کمپین های انتخاباتی برنی سندرز و دونالد ترامپ، نمونه هایی از پوپولیسم مدرن در آمریکا هستند. این جنبش ها نشان می دهند که پوپولیسم همچنان به عنوان یک نیروی قدرتمند در سیاست ایالات متحده باقی مانده است.

پوپولیسم در قرن بیست و یکم

قرن بیست و یکم شاهد ظهور جنبش های پوپولیستی قدرتمندی در سراسر جهان بوده است. این جنبش ها، چه از جناح راست و چه از جناح چپ، با شعارهای ضد نخبه گرایی و حمایت از مردم عادی، توانسته اند توجه بسیاری از شهروندان ناراضی را به خود جلب کنند. در ایالات متحده، جنبش هایی مانند حزب چای (Tea Party) و کمپین های انتخاباتی برنی سندرز و دونالد ترامپ، نمونه های بارزی از پوپولیسم مدرن هستند.

حزب چای، که در سال ۲۰۰۹ در واکنش به سیاست های اقتصادی و اجتماعی باراک اوباما شکل گرفت، به عنوان یک جنبش محافظه کار پوپولیست شناخته می شود. این جنبش با تمرکز بر کاهش نقش دولت، کاهش مالیات ها و مخالفت با برنامه های رفاهی، توانست پایگاه قدرتمندی در میان محافظه کاران ایالات متحده ایجاد کند. حزب چای همچنین با استفاده از شعارهای ضد مهاجرتی و ضد جهانی سازی، سعی در جلب حمایت شهروندان ناراضی داشت.

از سوی دیگر، برنی سندرز، سناتور مستقل از ورمونت، به عنوان یکی از چهره های برجسته ی پوپولیسم چپ گرا در ایالات متحده شناخته می شود. سندرز در کمپین های انتخاباتی خود بر موضوعاتی مانند کاهش نابرابری اقتصادی، افزایش مالیات بر ثروتمندان و گسترش خدمات بهداشتی و آموزشی رایگان تمرکز کرد. او با شعار "انقلاب سیاسی"، توانست حمایت گسترده ای از جوانان و کارگران به دست آورد.

دونالد ترامپ، رئیس جمهور سابق ایالات متحده، نیز یکی از موفق ترین نمونه های پوپولیسم راست گرا در قرن بیست و یکم است. ترامپ با شعار "آمریکا را دوباره بزرگ کنیم" و وعده هایی مانند محدودیت مهاجرت، بازنگری در توافق های تجاری و کاهش نفوذ نخبگان سیاسی، توانست حمایت بسیاری از شهروندان ناراضی را جلب کند. کمپین انتخاباتی ترامپ به شدت بر احساسات ضد نخبه گرایی و ملی گرایی تکیه داشت.

پوپولیسم در قرن بیست و یکم تنها محدود به ایالات متحده نیست. در اروپا، جنبش های پوپولیستی مانند جبهه ی ملی در فرانسه و حزب آزادی در اتریش، با شعارهای ضد مهاجرتی و ضد اتحادیه اروپا، توانسته اند پایگاه قدرتمندی در میان شهروندان ناراضی ایجاد کنند. در آمریکای لاتین نیز رهبرانی مانند هوگو چاوز در ونزوئلا و اوو مورالس در بولیوی، با وعده های ضد امپریالیستی و حمایت از فقرا، توانستند جنبش های پوپولیستی قدرتمندی را رهبری کنند.

به طور کلی، پوپولیسم در قرن بیست و یکم به عنوان یک نیروی قدرتمند در سیاست جهانی باقی مانده است. این جنبش ها با استفاده از احساسات ضد نخبه گرایی و وعده های جسورانه، توانسته اند توجه بسیاری از شهروندان ناراضی را به خود جلب کنند و تأثیرات عمیقی بر سیاست و جامعه بگذارند.

پوپولیسم راست گرا و چپ گرا

پوپولیسم به عنوان یک جنبش سیاسی، می تواند در قالب های مختلفی ظاهر شود، از جمله پوپولیسم راست گرا و چپ گرا. هر دو جناح، با وجود تفاوت های ایدئولوژیک، از شعارهای ضد نخبه گرایی و حمایت از مردم عادی استفاده می کنند، اما اهداف و روش های آن ها اغلب متفاوت است.

پوپولیسم راست گرا

پوپولیسم راست گرا معمولاً بر موضوعاتی مانند ملی گرایی، محافظه کاری اجتماعی و اقتصاد ملی گرا تمرکز دارد. این جنبش ها اغلب با شعارهای ضد مهاجرتی و مخالفت با جهانی سازی شناخته می شوند. پوپولیست های راست گرا معمولاً از سیاست هایی حمایت می کنند که به دنبال محافظت از اقتصاد ملی در برابر رقابت خارجی هستند، مانند تعرفه های تجاری و محدودیت های وارداتی.

یکی از ویژگی های بارز پوپولیسم راست گرا، نگرش بدبینانه نسبت به علم و کارشناسان است. برای مثال، بسیاری از پوپولیست های راست گرا در مورد تغییرات اقلیمی تردید دارند و آن را به عنوان یک توطئه ی نخبگان برای کنترل مردم می دانند. همچنین، این جنبش ها اغلب از سیاست های محدودکننده ی مهاجرت حمایت می کنند و بر حفظ هویت ملی و فرهنگی تأکید دارند.

در اروپا، جنبش های پوپولیستی راست گرا مانند جبهه ی ملی در فرانسه و حزب آزادی در اتریش، با شعارهای ضد مهاجرتی و مخالفت با اتحادیه اروپا، توانسته اند پایگاه قدرتمندی در میان شهروندان ناراضی ایجاد کنند. در ایالات متحده نیز، دونالد ترامپ به عنوان یکی از چهره های برجسته ی پوپولیسم راست گرا شناخته می شود.

پوپولیسم چپ گرا

پوپولیسم چپ گرا، که گاهی اوقات به عنوان پوپولیسم اجتماعی نیز شناخته می شود، بر موضوعاتی مانند عدالت اقتصادی، برابری اجتماعی و مخالفت با جهانی سازی تمرکز دارد. این جنبش ها معمولاً از سیاست هایی حمایت می کنند که به دنبال کاهش نابرابری اقتصادی و افزایش رفاه عمومی هستند، مانند افزایش مالیات بر ثروتمندان و گسترش خدمات بهداشتی و آموزشی رایگان.

پوپولیست های چپ گرا اغلب از حقوق کارگران و اقلیت ها حمایت می کنند و به دنبال ایجاد تغییرات ساختاری در سیستم اقتصادی و سیاسی هستند. برای مثال، برنی سندرز، سناتور مستقل از ورمونت، به عنوان یکی از چهره های برجسته ی پوپولیسم چپ گرا در ایالات متحده شناخته می شود. او در کمپین های انتخاباتی خود بر موضوعاتی مانند کاهش نابرابری اقتصادی و افزایش مالیات بر ثروتمندان تمرکز کرد.

جنبش های پوپولیستی چپ گرا در آمریکای لاتین نیز بسیار قدرتمند هستند. رهبرانی مانند هوگو چاوز در ونزوئلا و اوو مورالس در بولیوی، با وعده های ضد امپریالیستی و حمایت از فقرا، توانستند جنبش های پوپولیستی قدرتمندی را رهبری کنند.

تفاوت های کلیدی

در حالی که هر دو جناح پوپولیستی از شعارهای ضد نخبه گرایی استفاده می کنند، تفاوت های کلیدی بین پوپولیسم راست گرا و چپ گرا وجود دارد. پوپولیسم راست گرا معمولاً بر موضوعات فرهنگی و هویتی تمرکز دارد، در حالی که پوپولیسم چپ گرا بیشتر بر مسائل اقتصادی و اجتماعی متمرکز است. علاوه بر این، پوپولیسم راست گرا اغلب از سیاست های محدودکننده ی مهاجرت حمایت می کند، در حالی که پوپولیسم چپ گرا معمولاً از حقوق اقلیت ها و مهاجران دفاع می کند.

پوپولیسم در سطح جهانی

پوپولیسم به عنوان یک جنبش سیاسی، تنها محدود به یک کشور یا منطقه خاص نیست، بلکه در سراسر جهان و در اشکال مختلفی ظهور کرده است. از آمریکای لاتین تا اروپا و آسیا، جنبش های پوپولیستی توانسته اند تأثیرات عمیقی بر سیاست و جامعه بگذارند. این جنبش ها معمولاً با شعارهای ضد نخبه گرایی و حمایت از مردم عادی شناخته می شوند و اغلب توسط رهبران کاریزماتیک هدایت می شوند.

پوپولیسم در آمریکای لاتین

آمریکای لاتین به عنوان یکی از کانون های اصلی پوپولیسم در جهان شناخته می شود. رهبرانی مانند هوگو چاوز در ونزوئلا و اوو مورالس در بولیوی، با وعده های ضد امپریالیستی و حمایت از فقرا، توانستند جنبش های پوپولیستی قدرتمندی را رهبری کنند. این رهبران معمولاً با شعارهایی مانند "عدالت برای فقرا" و "مقاومت در برابر استعمار اقتصادی" توانستند حمایت گسترده ای از مردم عادی به دست آورند.

چاوز، به عنوان یکی از چهره های برجسته ی پوپولیسم در آمریکای لاتین، با ملی سازی صنایع کلیدی و اجرای برنامه های رفاهی گسترده، سعی در کاهش نابرابری اقتصادی و بهبود شرایط زندگی فقرا داشت. با این حال، سیاست های او منتقدان زیادی نیز داشت و برخی معتقد بودند که این سیاست ها به بی ثباتی اقتصادی و سیاسی منجر شد.

پوپولیسم در اروپا

در اروپا، جنبش های پوپولیستی با شعارهای ضد مهاجرتی و مخالفت با اتحادیه اروپا شناخته می شوند. رهبرانی مانند ویکتور اوربان در مجارستان و مارین لوپن در فرانسه، با تمرکز بر موضوعات ملی گرایی و محافظه کاری اجتماعی، توانسته اند پایگاه قدرتمندی در میان شهروندان ناراضی ایجاد کنند.

ویکتور اوربان، نخست وزیر مجارستان، به عنوان یکی از چهره های برجسته ی پوپولیسم راست گرا در اروپا شناخته می شود. او با سیاست های ضد مهاجرتی و مخالفت با ارزش های لیبرال اتحادیه اروپا، توانست حمایت گسترده ای از شهروندان محافظه کار به دست آورد. اوربان همچنین با محدود کردن آزادی های مدنی و کنترل رسانه ها، سعی در تقویت قدرت خود داشت.

پوپولیسم در آسیا

در آسیا نیز جنبش های پوپولیستی ظهور کرده اند. رهبرانی مانند رودریگو دوترته در فیلیپین و نارندرا مودی در هند، با شعارهای ضد فساد و حمایت از مردم عادی، توانسته اند حمایت گسترده ای به دست آورند. این رهبران معمولاً با وعده های جسورانه و اقدامات قاطع، سعی در جلب رضایت فوری مردم دارند.

رودریگو دوترته، رئیس جمهور سابق فیلیپین، به عنوان یکی از چهره های برجسته ی پوپولیسم در آسیا شناخته می شود. او با شعارهای ضد فساد و مبارزه با مواد مخدر، توانست حمایت گسترده ای از مردم عادی به دست آورد. با این حال، روش های خشن او در مبارزه با جرایم، منتقدان زیادی نیز داشت.

تأثیرات جهانی پوپولیسم

پوپولیسم به عنوان یک نیروی قدرتمند در سیاست جهانی، تأثیرات عمیقی بر دموکراسی و حکومت ها گذاشته است. این جنبش ها با استفاده از احساسات ضد نخبه گرایی و وعده های جسورانه، توانسته اند توجه بسیاری از شهروندان ناراضی را به خود جلب کنند. با این حال، منتقدان معتقدند که پوپولیسم می تواند به بی ثباتی سیاسی و اقتصادی منجر شود و آزادی های مدنی را تهدید کند.

به طور کلی، پوپولیسم در سطح جهانی به عنوان یک نیروی قدرتمند باقی مانده است و به نظر می رسد که در آینده نیز تأثیرات عمیقی بر سیاست و جامعه خواهد داشت.

نمونه های برجسته پوپولیسم در تاریخ

پوپولیسم به عنوان یک جنبش سیاسی، در طول تاریخ نمونه های برجسته ای داشته است که هر کدام تأثیرات عمیقی بر سیاست و جامعه گذاشته اند. این جنبش ها معمولاً توسط رهبران کاریزماتیک هدایت شده اند و با شعارهای ضد نخبه گرایی و حمایت از مردم عادی شناخته می شوند. در این بخش، به بررسی برخی از مهم ترین نمونه های پوپولیسم در تاریخ می پردازیم.

اندرو جکسون: رئیس جمهور مردم

اندرو جکسون، هفتمین رئیس جمهور ایالات متحده، به عنوان یکی از اولین رهبران پوپولیست در تاریخ آمریکا شناخته می شود. جکسون که بین سال های ۱۸۲۹ تا ۱۸۳۷ ریاست جمهوری را بر عهده داشت، با شعار "حفاظت از منافع مردم در برابر نخبگان فاسد" به قدرت رسید. او با مخالفت با نهادهای اقتصادی قدرتمند مانند بانک ملی ایالات متحده، سعی کرد خود را به عنوان مدافع مردم عادی معرفی کند. جکسون همچنین از سیاست هایی حمایت می کرد که به دنبال کاهش نفوذ نخبگان اقتصادی و سیاسی بودند.

حزب پوپولیست: جنبش کشاورزان

حزب پوپولیست، که در سال ۱۸۹۲ تأسیس شد، یکی از اولین جنبش های سازمان یافته ی پوپولیستی در ایالات متحده بود. این حزب که عمدتاً در مناطق کشاورزی جنوب و غرب آمریکا فعال بود، خواستار اصلاحات اقتصادی و اجتماعی گسترده ای مانند کنترل قیمت های حمل ونقل محصولات کشاورزی و محدودیت مالکیت خارجی زمین های کشاورزی بود. حزب پوپولیست همچنین از حقوق کارگران و جنبش های اجتماعی مانند ممنوعیت الکل حمایت می کرد. با این حال، این حزب نتوانست حمایت گسترده ای در مناطق شهری به دست آورد و به تدریج از صحنه ی سیاسی محو شد.

هیویی لانگ: پادشاه لوئیزیانا

هیویی لانگ، فرماندار لوئیزیانا و سناتور ایالات متحده، به عنوان یکی از چهره های برجسته ی پوپولیسم در قرن بیستم شناخته می شود. لانگ با شعار "هر مرد یک پادشاه است" و وعده های جسورانه ی خود برای مبارزه با فقر و نابرابری اقتصادی، حمایت گسترده ای از مردم عادی به دست آورد. او با افزایش مالیات بر ثروتمندان و سرمایه گذاری در برنامه های آموزشی و زیرساختی، تلاش کرد تا خود را به عنوان مدافع مردم معرفی کند. لانگ حتی قصد داشت در انتخابات ریاست جمهوری شرکت کند، اما ترور او در سال ۱۹۳۵ این برنامه ها را ناتمام گذاشت.

هوگو چاوز: رهبر ونزوئلا

هوگو چاوز، رئیس جمهور سابق ونزوئلا، به عنوان یکی از چهره های برجسته ی پوپولیسم در آمریکای لاتین شناخته می شود. چاوز با شعارهای ضد امپریالیستی و حمایت از فقرا، توانست جنبش پوپولیستی قدرتمندی را رهبری کند. او با ملی سازی صنایع کلیدی و اجرای برنامه های رفاهی گسترده، سعی در کاهش نابرابری اقتصادی و بهبود شرایط زندگی فقرا داشت. با این حال، سیاست های او منتقدان زیادی نیز داشت و برخی معتقد بودند که این سیاست ها به بی ثباتی اقتصادی و سیاسی منجر شد.

دونالد ترامپ: پوپولیسم مدرن

دونالد ترامپ، رئیس جمهور سابق ایالات متحده، به عنوان یکی از موفق ترین نمونه های پوپولیسم راست گرا در قرن بیست و یکم شناخته می شود. ترامپ با شعار "آمریکا را دوباره بزرگ کنیم" و وعده هایی مانند محدودیت مهاجرت، بازنگری در توافق های تجاری و کاهش نفوذ نخبگان سیاسی، توانست حمایت بسیاری از شهروندان ناراضی را جلب کند. کمپین انتخاباتی ترامپ به شدت بر احساسات ضد نخبه گرایی و ملی گرایی تکیه داشت.

این نمونه های برجسته نشان می دهند که پوپولیسم در طول تاریخ به اشکال مختلفی ظهور کرده و تأثیرات عمیقی بر سیاست و جامعه گذاشته است. این جنبش ها معمولاً با شعارهای ضد نخبه گرایی و حمایت از مردم عادی شناخته می شوند و اغلب توسط رهبران کاریزماتیک هدایت می شوند.

ویژگی های مشترک جنبش های پوپولیستی

جنبش های پوپولیستی، علیرغم تفاوت های ایدئولوژیک و جغرافیایی، ویژگی های مشترکی دارند که آن ها را از سایر جنبش های سیاسی متمایز می کند. این ویژگی ها شامل استفاده از شعارهای ضد نخبه گرایی، تمرکز بر رهبری کاریزماتیک و تأکید بر تقسیم جامعه به دو گروه "مردم" و "نخبگان" است. در این بخش، به بررسی برخی از مهم ترین ویژگی های مشترک جنبش های پوپولیستی می پردازیم.

ضد نخبه گرایی

یکی از اصلی ترین ویژگی های جنبش های پوپولیستی، ضد نخبه گرایی است. این جنبش ها معمولاً با شعارهایی مانند "ما در برابر آنها" یا "حفاظت از منافع مردم در برابر نخبگان فاسد" شناخته می شوند. پوپولیست ها معتقدند که نخبگان سیاسی، اقتصادی و فرهنگی، منافع خود را بر منافع مردم عادی ترجیح می دهند و به همین دلیل، به دنبال کاهش نفوذ این نخبگان هستند.

رهبری کاریزماتیک

جنبش های پوپولیستی معمولاً توسط رهبران کاریزماتیک هدایت می شوند. این رهبران با استفاده از شعارهای ساده و احساسی، سعی در جلب حمایت توده ها دارند. رهبران پوپولیست معمولاً خود را به عنوان "صدای مردم" معرفی می کنند و ادعا می کنند که تنها آن ها می توانند منافع واقعی مردم را نمایندگی کنند. نمونه هایی از این رهبران شامل اندرو جکسون، هیویی لانگ و دونالد ترامپ هستند.

تقسیم جامعه به "مردم" و "نخبگان"

جنبش های پوپولیستی معمولاً جامعه را به دو گروه "مردم" و "نخبگان" تقسیم می کنند. در این دیدگاه، "مردم" به عنوان گروهی از شهروندان عادی و صادق تعریف می شوند، در حالی که "نخبگان" به عنوان گروهی فاسد و خودخواه تصور می شوند که منافع خود را بر منافع عمومی ترجیح می دهند. این تقسیم بندی به پوپولیست ها کمک می کند تا حمایت گسترده ای از مردم عادی به دست آورند.

استفاده از احساسات و شعارهای ساده

جنبش های پوپولیستی معمولاً از احساسات و شعارهای ساده برای جلب حمایت مردم استفاده می کنند. این شعارها اغلب به مسائل پیچیده ی سیاسی و اقتصادی پاسخ های ساده ای ارائه می دهند و سعی در ایجاد حس همدردی و همبستگی با مردم عادی دارند. برای مثال، شعار "آمریکا را دوباره بزرگ کنیم" دونالد ترامپ، نمونه ای از این نوع شعارها است.

مخالفت با نهادهای سنتی

جنبش های پوپولیستی معمولاً با نهادهای سنتی مانند رسانه ها، سیستم قضایی و دانشگاه ها مخالفت می کنند. پوپولیست ها معتقدند که این نهادها توسط نخبگان کنترل می شوند و به دنبال حفظ وضع موجود هستند. به همین دلیل، آن ها سعی در کاهش نفوذ این نهادها و جایگزینی آن ها با ساختارهای جدید دارند.

تمرکز بر بحران ها و وضعیت اضطراری

جنبش های پوپولیستی معمولاً بر بحران ها و وضعیت های اضطراری تمرکز می کنند. پوپولیست ها معتقدند که جامعه در وضعیت بحرانی قرار دارد و تنها آن ها می توانند این بحران را حل کنند. این تمرکز بر بحران ها به پوپولیست ها کمک می کند تا حمایت گسترده ای از مردم عادی به دست آورند و خود را به عنوان تنها راه حل مشکلات معرفی کنند.

این ویژگی های مشترک نشان می دهند که جنبش های پوپولیستی، علیرغم تفاوت های ایدئولوژیک و جغرافیایی، از الگوهای مشابهی پیروی می کنند. این جنبش ها با استفاده از شعارهای ضد نخبه گرایی، رهبری کاریزماتیک و تقسیم جامعه به "مردم" و "نخبگان"، توانسته اند تأثیرات عمیقی بر سیاست و جامعه بگذارند.