راهبان شائولین علیه دزدان دریایی ژاپنی: نبردی حماسی در تاریخ چین

زندگی یک راهب بودایی معمولاً با مراقبه، تفکر و ساده‌زیستی همراه است. اما در اواسط قرن شانزدهم میلادی در چین، راهبان معبد شائولین به نبرد با دزدان دریایی ژاپنی فراخوانده شدند؛ دزدانی که دهه‌ها سواحل چین را مورد تاخت و تاز قرار می‌دادند. این اتفاق چگونه رخ داد که راهبان شائولین به عنوان یک نیروی شبه‌نظامی یا پلیس وارد عمل شدند؟ در ادامه به بررسی این موضوع می‌پردازیم که چرا راهبان شائولین در مبارزه با دزدان دریایی شرکت کردند و نقش آن‌ها در حفظ امنیت سواحل چین چه بود.

هنرهای رزمی شائولین و دفاع از سرزمین

در طول تاریخ، معبد شائولین به عنوان مرکز هنرهای رزمی و فلسفه بودایی شناخته شده است. اما زمانی که کشور با تهدید جدی مواجه شد، راهبان شائولین آماده بودند تا دانش و مهارت‌های خود را برای دفاع از مردم و سرزمین خود به کار گیرند. این نشان می‌دهد که چگونه ارزش‌های معنوی و تعهدات اجتماعی می‌توانند در کنار هم قرار گیرند و یک نیروی قدرتمند برای تغییر و تحول ایجاد کنند.

راهبان شائولین: اساتید کونگ فو و مدافعان سرزمین

در سال 1550 میلادی، معبد شائولین حدود 1000 سال قدمت داشت. راهبان ساکن این معبد در سرتاسر چینِ سلسله مینگ به دلیل سبک تخصصی و بسیار مؤثر کونگ فو (گونگ فو) خود شهرت داشتند. هنگامی که ارتش و نیروی دریایی امپراتوری چین نتوانستند تهدید دزدان دریایی را از بین ببرند، وان بیائو، معاون کمیسر ارشد شهر نانجینگ، تصمیم گرفت از جنگجویان راهب استفاده کند. او از راهبان جنگجوی سه معبد دعوت کرد: ووتایشان در استان شانشی، فونیو در استان هنان و شائولین.

انتخاب رهبر: آزمون شجاعت و مهارت

به گفته تاریخ‌نگار معاصر، ژنگ رووچنگ، برخی از راهبان دیگر، تیان یوان، رهبر گروه شائولین را که به دنبال رهبری کل نیروی راهبان بود، به چالش کشیدند. در صحنه‌ای یادآور فیلم‌های بی‌شمار هنگ‌کنگی، 18 نفر از میان خود، هشت مبارز را برای حمله به تیان یوان انتخاب کردند. ابتدا، هشت مرد با دست خالی به راهب شائولین حمله کردند، اما او همه آن‌ها را دفع کرد. سپس شمشیر برداشتند. تیان یوان در پاسخ، میله آهنی بلندی را که برای قفل کردن دروازه استفاده می‌شد، برداشت. او با به دست گرفتن میله به عنوان عصا، هر هشت راهب دیگر را به طور همزمان شکست داد. آن‌ها مجبور شدند در مقابل تیان یوان تعظیم کنند و او را به عنوان رهبر مناسب نیروهای راهب به رسمیت بشناسند.

با حل شدن مسئله رهبری، راهبان توانستند توجه خود را به دشمن واقعی خود معطوف کنند: دزدان دریایی به اصطلاح ژاپنی. این راهبان نه تنها اساتید کونگ فو بودند، بلکه مدافعانی شجاع برای حفظ امنیت و آرامش سرزمین خود به شمار می‌آمدند. مهارت‌های رزمی آن‌ها در کنار تدبیر و شجاعتشان، نقش مهمی در مقابله با تهدیدات خارجی ایفا کرد.

دزدان دریایی ژاپنی: ائتلافی از یاغیان و فرصت‌طلبان

قرن‌های پانزدهم و شانزدهم دوران پرآشوبی در ژاپن بود. این دوران، عصر سنگوکو بود؛ یک قرن و نیم جنگ و درگیری میان دایمیوهای رقیب که هیچ قدرت مرکزی در کشور وجود نداشت. چنین شرایط نابسامانی، کسب یک لقمه نان حلال را برای مردم عادی دشوار می‌کرد، اما روی آوردن به دزدی دریایی را آسان می‌نمود.

چینِ سلسله مینگ نیز مشکلات خاص خود را داشت. اگرچه این سلسله تا سال 1644 به قدرت ادامه داد، اما در اواسط دهه 1500، با مهاجمان عشایری از شمال و غرب و همچنین راهزنی گسترده در امتداد سواحل درگیر بود. در اینجا نیز دزدی دریایی راهی آسان و نسبتاً امن برای امرار معاش بود.

واکو: دزدان دریایی چند ملیتی

بنابراین، به اصطلاح "دزدان دریایی ژاپنی"، واکو یا وکو، در واقع کنفدراسیونی از شهروندان ژاپنی، چینی و حتی برخی از پرتغالی‌ها بودند که با هم متحد شده بودند. اصطلاح تحقیرآمیز واکو به معنای واقعی کلمه "دزدان دریایی کوتوله" است. دزدان دریایی برای به دست آوردن ابریشم و کالاهای فلزی غارت می‌کردند که می‌توانستند در ژاپن تا 10 برابر ارزش خود در چین به فروش برسانند.

دانشمندان در مورد ترکیب قومی دقیق خدمه دزدان دریایی اختلاف نظر دارند. برخی معتقدند که بیش از 10 درصد آن‌ها در واقع ژاپنی نبوده‌اند. دیگران به فهرست طولانی نام‌های واضحاً ژاپنی در میان فهرست دزدان دریایی اشاره می‌کنند. در هر صورت، این خدمه‌های بین‌المللی رنگارنگ از دهقانان دریایی، ماهیگیران و ماجراجویان، بیش از 100 سال در امتداد سواحل چین ویرانی به بار آوردند. این دزدان دریایی با ایجاد ناامنی و غارت، نقش مهمی در بی‌ثباتی منطقه ایفا کردند و چالش‌های جدی برای حکومت‌ها و مردم محلی ایجاد نمودند.

فراخواندن راهبان به میدان نبرد

وان بیائو، مقام نانجینگ، که از بازپس‌گیری کنترل سواحل بی‌قانون ناامید شده بود، راهبان شائولین، فونیو و ووتایشان را بسیج کرد. راهبان در حداقل چهار نبرد با دزدان دریایی جنگیدند.

نبردهای سرنوشت‌ساز

اولین نبرد در بهار سال 1553 در کوه ژه، مشرف به ورودی شهر هانگژو از طریق رودخانه چیانتانگ رخ داد. اگرچه جزئیات کمی در دست است، اما ژنگ رووچنگ اشاره می‌کند که این یک پیروزی برای نیروهای راهب بود. دومین نبرد بزرگترین پیروزی راهبان بود: نبرد ونگجیاگانگ که در دلتای رودخانه هوانگپو در ژوئیه 1553 رخ داد. در 21 ژوئیه، 120 راهب با تعداد تقریباً مساوی از دزدان دریایی روبرو شدند. راهبان پیروز شدند و بقایای گروه دزدان دریایی را به مدت 10 روز به سمت جنوب تعقیب کردند و آخرین دزد دریایی را کشتند. نیروهای راهب تنها چهار تلفات در این نبرد داشتند.

خشونت و پایان همکاری

در طول نبرد و عملیات پاکسازی، راهبان شائولین به بی‌رحمی شهرت داشتند. یک راهب از یک عصای آهنی برای کشتن همسر یکی از دزدان دریایی استفاده کرد که سعی داشت از کشتار فرار کند. چندین ده راهب در دو نبرد دیگر در دلتای هوانگپو در همان سال شرکت کردند. نبرد چهارم به دلیل برنامه‌ریزی استراتژیک ناشیانه ژنرال ارتش مسئول، یک شکست فاجعه‌بار بود. پس از آن فاجعه، به نظر می‌رسد راهبان معبد شائولین و سایر صومعه‌ها علاقه خود را به خدمت به عنوان نیروهای شبه نظامی برای امپراتور از دست دادند. این نبردها نشان داد که راهبان شائولین نه تنها توانایی رزمی بالایی دارند، بلکه در شرایط سخت نیز می‌توانند تصمیمات سرنوشت‌سازی بگیرند و نقش مهمی در حفظ امنیت منطقه ایفا نمایند. با این حال، خشونت و تلفات ناشی از جنگ، باعث شد تا آن‌ها در ادامه از حضور فعال در نبردها کناره‌گیری کنند.

آیا راهب جنگجو یک تناقض است؟

اگرچه ممکن است عجیب به نظر برسد که راهبان بودایی از شائولین و معابد دیگر نه تنها هنرهای رزمی را تمرین می‌کنند، بلکه عملاً به میدان نبرد می‌روند و مردم را می‌کشند، شاید آن‌ها احساس می‌کردند که نیاز به حفظ شهرت بی‌رحمانه خود دارند.

به هر حال، شائولین مکان بسیار ثروتمندی بود. در فضای بی‌قانون اواخر سلسله مینگ در چین، بسیار مفید بود که راهبان به عنوان یک نیروی جنگنده مرگبار شهرت داشته باشند. این شهرت، نوعی محافظت برای معبد و دارایی‌های آن در برابر تهدیدات احتمالی محسوب می‌شد. به عبارت دیگر، مهارت‌های رزمی راهبان، ابزاری برای بقا و حفظ امنیت معبد در دنیایی پر از خطر و ناامنی بود.