والت ویتمن: زندگینامه شاعر خاکستری خوب آمریکا + آثار و میراث

والت ویتمن (زاده ۳۱ می ۱۸۱۹، درگذشته ۲۶ مارس ۱۸۹۲) نه تنها یکی از مهم‌ترین نویسندگان آمریکایی قرن نوزدهم میلادی است، بلکه از دید بسیاری از منتقدین، بزرگ‌ترین شاعر این کشور نیز محسوب می‌شود. او بیشتر به خاطر اثر بی‌نظیرش، "برگ‌های علف" (Leaves of Grass) شهرت دارد؛ مجموعه‌ای که ویتمن در طول زندگی خود بارها آن را ویرایش و تکمیل کرد و به همین دلیل، بازتابی از تحولات فکری و هنری او به شمار می‌رود.

والت ویتمن، فراتر از شاعری، تجربه‌های گوناگونی در زندگی داشت. او به عنوان روزنامه‌نگار فعالیت کرد و در طول جنگ‌های داخلی آمریکا، به صورت داوطلبانه در بیمارستان‌های نظامی به مداوای سربازان زخمی پرداخت. این تجربیات، تأثیر عمیقی بر اشعار او گذاشت و به آثارش رنگ و بوی انسانی‌تری بخشید.

اطلاعات کلیدی درباره والت ویتمن:

• شهرت: بزرگ‌ترین شاعر آمریکایی قرن نوزدهم
• تاریخ تولد: ۳۱ می ۱۸۱۹، وست هیلز، نیویورک
• تاریخ فوت: ۲۶ مارس ۱۸۹۲، کمدن، نیوجرسی
• آثار برجسته: برگ‌های علف، طبل‌ها (Drum-Taps)، چشم‌اندازهای دموکراتیک (Democratic Vistas)

دوران کودکی و نوجوانی والت ویتمن

والت ویتمن در ۳۱ می ۱۸۱۹ در دهکده وست هیلز واقع در لانگ آیلندِ نیویورک، در حدود ۸۰ کیلومتری شرق شهر نیویورک، چشم به جهان گشود. او دومین فرزند از هشت فرزند خانواده‌اش بود. پدر والت از تبار انگلیسی و مادرش هلندی‌تبار بود. والت در سال‌های بعد زندگی‌اش، همواره به این نکته اشاره می‌کرد که اجدادش از اولین ساکنان لانگ آیلند بوده‌اند.

در سال ۱۸۲۲، هنگامی که والت دو سال داشت، خانواده ویتمن به بروکلین نقل مکان کردند. در آن زمان، بروکلین هنوز شهری کوچک بود. والت ویتمن بیشتر ۴۰ سال بعدی زندگی خود را در بروکلین گذراند؛ شهری که در این مدت به یک کلان‌شهر پررونق تبدیل شد.

والت پس از اتمام تحصیلات ابتدایی در بروکلین، در سن ۱۱ سالگی وارد بازار کار شد. او ابتدا به عنوان پیک در یک دفتر حقوقی مشغول به کار شد و سپس به عنوان کارآموز چاپ در یک روزنامه فعالیت کرد. در اواخر نوجوانی، ویتمن چندین سال به عنوان معلم مدرسه در مناطق روستایی لانگ آیلند به تدریس پرداخت. در سال ۱۸۳۸، او یک روزنامه هفتگی در لانگ آیلند تأسیس کرد. او خود به نوشتن و گزارش اخبار، چاپ روزنامه و حتی تحویل آن با اسب می‌پرداخت. تا اوایل دهه ۱۸۴۰، او وارد حرفه روزنامه‌نگاری شد و مقالاتی برای مجلات و روزنامه‌های نیویورک می‌نوشت. والت ویتمن در این دوره به کسب تجربه و مهارت‌های لازم برای نویسندگی حرفه‌ای پرداخت و زمینه را برای خلق آثار ماندگار خود فراهم کرد.

نوشته‌های اولیه‌ی والت ویتمن

تلاش‌های اولیه‌ی والت ویتمن در نویسندگی، نسبتاً مرسوم و مطابق با عرف زمان خود بود. او درباره‌ی ترندهای رایج می‌نوشت و طرح‌هایی از زندگی شهری را ارائه می‌کرد. در سال ۱۸۴۲، او رمان "فرانکلین ایوانز" را نوشت که به موضوع ترک الکل و نمایش وحشت‌های ناشی از اعتیاد به الکل می‌پرداخت. ویتمن در سال‌های بعد زندگی‌اش، این رمان را "مزخرف" خواند، اما در زمان انتشار، موفقیت تجاری خوبی کسب کرد.

در اواسط دهه‌ی ۱۸۴۰، والت ویتمن سردبیر روزنامه‌ی "بروکلین دیلی ایگل" شد، اما دیدگاه‌های سیاسی او که با حزب نوپای "خاک آزاد" (Free Soil Party) همسو بود، در نهایت منجر به اخراج او شد. پس از آن، او شغلی در یک روزنامه در نیواورلئان به دست آورد. اگرچه به نظر می‌رسید که از فضای عجیب و غریب شهر لذت می‌برد، اما ظاهراً دلتنگ بروکلین بود. این شغل تنها چند ماه دوام آورد.

در اوایل دهه‌ی ۱۸۵۰، او همچنان برای روزنامه‌ها می‌نوشت، اما تمرکز او به سمت شعر معطوف شده بود. او اغلب یادداشت‌هایی برای اشعاری که از زندگی پرهیاهوی شهری اطرافش الهام می‌گرفت، می‌نوشت. این دوران، سرآغاز تحول والت ویتمن از یک روزنامه‌نگار به یک شاعر بزرگ بود.

"برگ‌های علف": تولد یک اثر ماندگار

در سال ۱۸۵۵، ویتمن اولین نسخه‌ی "برگ‌های علف" را منتشر کرد. این کتاب بسیار غیرمعمول بود؛ ۱۲ شعر موجود در آن بدون عنوان بودند و با فونتی (که بخشی از آن توسط خود ویتمن تنظیم شده بود) به چاپ رسیده بودند که بیشتر به نثر شبیه بود تا شعر.

ویتمن یک پیشگفتار طولانی و قابل توجه نوشته بود که در آن اساساً خود را به عنوان یک "شاعر آمریکایی" معرفی می‌کرد. برای صفحه اول کتاب، او یک حکاکی از خودش را انتخاب کرد که در آن لباس یک کارگر عادی را پوشیده بود. جلد سبز کتاب با عنوان "برگ‌های علف" منقوش شده بود. جالب اینجاست که صفحه‌ی عنوان کتاب، شاید به دلیل یک غفلت، نام نویسنده را در بر نداشت.

اشعار موجود در نسخه‌ی اصلی از چیزهایی الهام گرفته شده بودند که ویتمن آن‌ها را جذاب می‌دانست: جمعیت نیویورک، اختراعات مدرنی که مردم از آن‌ها شگفت‌زده می‌شدند و سیاست پرهیاهوی دهه‌ی ۱۸۵۰. با اینکه ویتمن ظاهراً امیدوار بود که شاعر مردم عادی شود، کتابش تا حد زیادی نادیده گرفته شد.

با این حال، "برگ‌های علف" یک طرفدار بزرگ پیدا کرد. ویتمن، رالف والدو امرسون نویسنده و سخنران را تحسین می‌کرد و نسخه‌ای از کتاب خود را برای او فرستاد. امرسون آن را خواند، بسیار تحت تأثیر قرار گرفت و نامه‌ای به ویتمن نوشت: "من شما را در آغاز یک حرفه‌ی بزرگ تبریک می‌گویم." این تشویق امرسون، انگیزه‌ی بزرگی برای ویتمن بود.

ویتمن تقریباً ۸۰۰ نسخه از اولین نسخه‌ی "برگ‌های علف" تولید کرد و سال بعد نسخه‌ی دوم را با ۲۰ شعر اضافی منتشر کرد. این شروعی برای یک اثر جاودانه بود.

تکامل "برگ‌های علف": سفری بی‌پایان

والت ویتمن "برگ‌های علف" را به عنوان مهم‌ترین دستاورد زندگی خود می‌دید. به جای انتشار کتاب‌های شعر جدید، او رویکردی متفاوت را در پیش گرفت: او به طور مداوم اشعار موجود در کتاب را بازبینی و ویرایش می‌کرد و در نسخه‌های بعدی، اشعار جدیدی به آن می‌افزود. "برگ‌های علف" برای ویتمن، یک اثر ایستا نبود، بلکه موجودی زنده و در حال رشد بود که با گذر زمان و تحولات فکری و هنری او تکامل می‌یافت.

نسخه‌ی سوم کتاب توسط یک انتشاراتی در بوستون به نام "تایر و الدریج" منتشر شد. ویتمن در سال ۱۸۶۰ به بوستون سفر کرد و سه ماه را صرف آماده‌سازی کتاب کرد. این نسخه شامل بیش از ۴۰۰ صفحه شعر بود. برخی از اشعار موجود در نسخه‌ی ۱۸۶۰ به همجنس‌گرایی اشاره داشتند و اگرچه این اشعار صریح نبودند، اما با این وجود بحث‌برانگیز بودند. انتشار این اشعار، شجاعت و جسارت ویتمن را در پرداختن به موضوعات تابو نشان می‌داد و باعث شد که "برگ‌های علف" به یک اثر پیشرو و جنجالی تبدیل شود.

جنگ داخلی آمریکا: تحولی در زندگی و شعر ویتمن

در سال ۱۸۶۱، با آغاز جنگ داخلی آمریکا، برادر والت ویتمن، جورج، در یک هنگ پیاده نظام نیویورک ثبت نام کرد. در دسامبر ۱۸۶۲، والت، با این باور که برادرش ممکن است در نبرد فردریکزبورگ زخمی شده باشد، به خط مقدم در ویرجینیا سفر کرد.

نزدیکی به جنگ، سربازان و به ویژه مجروحان، تأثیر عمیقی بر ویتمن گذاشت. او به شدت به کمک به مجروحان علاقه‌مند شد و شروع به داوطلب شدن در بیمارستان‌های نظامی در واشنگتن کرد. ملاقات‌های او با سربازان زخمی الهام‌بخش تعدادی از اشعار جنگ داخلی شد که در نهایت آن‌ها را در کتابی به نام "طبل‌ها" (Drum-Taps) جمع‌آوری کرد.

هنگامی که ویتمن در واشنگتن سفر می‌کرد، اغلب آبراهام لینکلن را می‌دید که با کالسکه‌اش عبور می‌کند. او احترام عمیقی برای لینکلن قائل بود و در دومین مراسم تحلیف رئیس‌جمهور در ۴ مارس ۱۸۶۵ شرکت کرد.

ویتمن مقاله‌ای درباره‌ی این مراسم تحلیف نوشت که در ۱۲ مارس ۱۸۶۵ در روزنامه‌ی نیویورک تایمز منتشر شد. در این گزارش، ویتمن، مانند دیگران، اشاره کرد که هوا تا ظهر، زمانی که قرار بود لینکلن برای دومین بار سوگند یاد کند، طوفانی بوده است. اما ویتمن با یک لمس شاعرانه اضافه کرد که ابر سفید کوچکی در آن روز بر فراز لینکلن ظاهر شده بود:

"هنگامی که رئیس‌جمهور به ایوان کاپیتول آمد، ابر سفید کوچک عجیبی، تنها ابر در آن قسمت از آسمان، مانند یک پرنده‌ی معلق، درست بالای سر او ظاهر شد."

ویتمن در این هوای عجیب و غریب، نشانه‌ای مهم را دید و حدس زد که این یک شگون عمیق از نوعی است. ظرف چند هفته، لینکلن کشته شد و به دست یک قاتل ترور شد (کسی که اتفاقاً در دومین مراسم تحلیف نیز در میان جمعیت حضور داشت). جنگ داخلی و ترور لینکلن، تأثیری ژرف بر اندیشه‌ها و اشعار ویتمن گذاشت و او را به شاعری آگاه‌تر و دلسوزتر تبدیل کرد.

شهرت و چالش‌ها: زندگی والت ویتمن پس از جنگ داخلی

پس از پایان جنگ داخلی، ویتمن شغل نسبتاً راحتی به عنوان کارمند در یک دفتر دولتی در واشنگتن پیدا کرد. اما این وضعیت زمانی به پایان رسید که جیمز هارلن، وزیر کشور جدید، متوجه شد که دفتر او نویسنده‌ی "برگ‌های علف" را استخدام کرده است. دیدگاه‌های محافظه‌کارانه‌ی هارلن با اشعار جسورانه و غیرمتعارف ویتمن در تضاد بود و به همین دلیل، ویتمن از کار خود اخراج شد.

با وساطت دوستان، ویتمن شغل فدرال دیگری به دست آورد، این بار به عنوان کارمند در وزارت دادگستری. او تا سال ۱۸۷۴ در کارهای دولتی باقی ماند، تا اینکه بیماری باعث شد استعفا دهد. دوره‌ی کارمندی ویتمن در دولت، اگرچه از نظر مالی برای او اهمیت داشت، اما مانع از تمرکز کامل او بر شعر و ادبیات می‌شد.

مشکلات ویتمن با هارلن در واقع ممکن است در درازمدت به او کمک کرده باشد، زیرا برخی از منتقدان به دفاع از او برخاستند. با انتشار نسخه‌های بعدی "برگ‌های علف"، ویتمن به عنوان "شاعر خاکستری خوب آمریکا" شناخته شد. این لقب، نشان‌دهنده‌ی جایگاه ویژه‌ی ویتمن در ادبیات آمریکا و تأثیرگذاری او بر نسل‌های بعدی شاعران و نویسندگان بود.

مرگ و آرامگاه ابدی والت ویتمن

والت ویتمن که از مشکلات سلامتی رنج می‌برد، در اواسط دهه‌ی ۱۸۷۰ به کمدن، نیوجرسی نقل مکان کرد. او در ۲۶ مارس ۱۸۹۲ درگذشت و خبر مرگ او به طور گسترده منتشر شد. روزنامه‌ی "سان فرانسیسکو کال" در آگهی ترحیمی که در صفحه‌ی اول شماره‌ی ۲۷ مارس ۱۸۹۲ خود منتشر کرد، نوشت:

«او در اوایل زندگی تصمیم گرفت که رسالتش "تبلیغ انجیل دموکراسی و انسان طبیعی" باشد و با گذراندن تمام اوقات فراغتش در میان مردان و زنان و در هوای آزاد، با جذب طبیعت، شخصیت، هنر و در واقع هر آنچه جهان ابدی را تشکیل می‌دهد، خود را برای این کار آماده کرد.»

والت ویتمن در مقبره‌ای که خودش طراحی کرده بود، در گورستان هارلیگ در کمدن، نیوجرسی به خاک سپرده شد. این آرامگاه، تجلی‌گاه نگرش خاص ویتمن به زندگی و مرگ بود و سادگی و زیبایی را در خود جای داده بود.

میراث ماندگار والت ویتمن

شعر والت ویتمن، هم از نظر موضوع و هم از نظر سبک، انقلابی بود. اگرچه او در زمان حیاتش به عنوان فردی غیرعادی و بحث‌برانگیز شناخته می‌شد، اما در نهایت به عنوان "شاعر خاکستری خوب آمریکا" مشهور شد. هنگامی که او در سال ۱۸۹۲ در سن ۷۲ سالگی درگذشت، خبر مرگش در صفحه اول روزنامه‌های سراسر آمریکا منتشر شد. امروزه والت ویتمن به عنوان یکی از بزرگترین شاعران این کشور تجلیل می‌شود و منتخبی از "برگ‌های علف" به طور گسترده در مدارس و دانشگاه‌ها تدریس می‌شود. میراث ویتمن، الهام‌بخش نسل‌های متمادی از شاعران، نویسندگان و هنرمندان بوده و همچنان به حیات خود ادامه می‌دهد.