تاریخچه شترها در ارتش ایالات متحده آمریکا

در دهه 1850، ارتش ایالات متحده با یک طرح بی سابقه به فکر تأمین وسائل نقلیه غیرمعمولی برای سفرهای نظامی خود افتاد. در این زمان، استفاده از شترها به عنوان حیوانات بارکش در مناطق ناهموار و محروم جنوب غربی آمریکا ممکن بود راه حلی مؤثر برای نقل و انتقال نیروها و تجهیزات باشد. این ایده جذاب، ریشه در تلاش های جیفرسون دیویس، یکی از شخصیت های برجسته سیاسی آن زمان، داشت. این مقاله به بررسی تاریخچه استفاده از شترها در ارتش ایالات متحده، از ایده پردازی تا عملی شدن و چالش های آن می پردازد و نشان می دهد که چگونه این پروژه در میان مسائل سیاسی و نظامی آن دوران شکل گرفت و در نهایت به کجا انجامید.

آغاز طرح واردات شترها در دهه 1850

در میانه قرن نوزدهم، ایالات متحده با یک چالش جدی در راستای گسترش قلمرو خود مواجه بود. پس از پایان جنگ مکزیک، زمین های وسیعی در ناحیه جنوب غربی کشور به زمره مالکیت ایالات متحده درآمد که فاقد زیرساخت های لازم برای تردد بودند. در این زمان، جیفرسون دیویس، وزیر جنگ وقت، به فکر واردات شترها برای استفاده در این نواحی افتاد.

شترها به دلیل توانایی هایشان در تحمل شرایط سخت جوی و جغرافیایی در مناطق بیابانی و کوهستانی، به عنوان انتخابی مستقل و کارآمد به نظر می رسیدند. دیویس با علم به تجربیات موفق دیگر کشورها، از جمله استفاده از شترها در جنگ کریمه، به ضرورت سرمایه گذاری در این طرح پی برد. طراحی این طرح، با هدف حل مشکلات تردد نیروهای نظامی و تأمین تجهیزات، ناشی از عدم وجود راه های مناسب در ایالت هایی مانند آریزونا و نیومکزیکو بود.

در تاریخ 9 دسامبر 1853، دیویس گزارشی جامع به کنگره ارائه داد که در آن به ضرورت قراردادن بودجه ای برای بررسی کاربرد نظامی شترها اشاره کرد. این گزارش به شدت تحت تأثیر تحقیقات در خصوص شترها در قاره های دیگر و نمونه های موفق استفاده از آن ها بود. سرانجام، پس از یک سال، طرح واردات شترها در 3 مارس 1855 به تصویب رسید و بودجه ای معادل 30,000 دلار برای خرید و آزمایش این حیوانات تخصیص داده شد.

نقش جیفرسون دیویس در پروژه شترها

جیفرسون دیویس، وزیر جنگ ایالات متحده در اوایل دهه 1850، یکی از کلیدی ترین چهره ها در شکل گیری پروژه شترها به شمار می رفت. دیویس، که خود فارغ التحصیل آکادمی نظامی وست پوینت بود و به مدت ده سال در مرزهای غربی کشور خدمت کرده بود، به خوبی با چالش های تردد و جنگ در این مناطق آشنا بود. با توجه به تجربه خود، او به این نتیجه رسید که شترها می توانند به عنوان یک وسیله نقلیه جایگزین مفید در شرایط دشوار عمل کنند.

دیویس با الهام از تجارب نظامی کشورهای دیگر، به ویژه از موفقیت های استفاده از شترها در جنگ کریمه استقبال کرد. او در گزارشی که در دسامبر 1853 به کنگره ارائه داد، موارد مختلفی از مزایای شترها را ذکر کرد و دلایل ضرورت واردات آن ها را مطرح کرد. در این گزارش، دیویس از دو نوع شتر، شتر یک کوهانه و شتر دوکوهانه، صحبت کرد و اشاره کرد که این حیوانات می توانند مشکلات جدی در زمینه تردد و جابجایی تجهیزات نظامی را حل کنند.

علاقه دیویس به شترها نه تنها به دلیل نیاز ارتش بلکه به دلیل تمایل او به انجام آزمایشات علمی و اکتشافات جدید بود. او در تلاش برای به دست آوردن تأمین مالی برای پروژه، بر این مسئله تأکید داشت که شترها می توانند به عنوان یک منبع مؤثر برای انتقال نیروها و کمک به ارتش در شرایط مختلف جغرافیایی و جوی عمل کنند. اگرچه این پروژه در ابتدا با استقبال مواجه شد، اما با تغییرات سیاسی و اداری در بالای هرم قدرت در ایالات متحده، سرنوشت این طرح در آینده دستخوش تغییرات زیادی شد.

سفر دریایی برای تأمین شترها

پس از تصویب طرح واردات شترها در سال 1855، دیویس به سرعت تدابیر لازم را برای تأمین این حیوانات اتخاذ کرد. او دستور داد تا مأموران خود، شامل سرهنگ هنری سی. وین، به جستجوی شترها در اروپا و خاورمیانه بروند. وین به عنوان یک مقام ارتش فعال، مأموریت یافت تا به لندن و پاریس برود و با متخصصان و مقامات محلی در زمینه شترها مشورت کند.

دیویس همچنین از یک کشتی نیروی دریایی ایالات متحده به نام USS Supply استفاده کرد که تحت فرماندهی لیوتنان دَیوید پُرتِر قرار داشت. این کشتی به منظور سفر به مدیترانه و جستجوی شترها به ویژه در شمال آفریقا و خاورمیانه آماده سازی شد. در تاریخ 19 مه 1855، وین با یک کشتی مسافری از نیویورک به سمت انگلستان عازم شد و پس از آن، USS Supply نیز به سفر خود آغاز کرد.

در طی این سفر، وین با مقامات آمریکایی و نظامی در انگلستان و فرانسه دیدار کرد و اطلاعات ارزشمندی درباره نحوه نگهداری و استفاده از شترها به دست آورد. او همچنین در تاریخ 4 جولای 1855، نامه ای مفصل به دیویس نوشت و جزئیات تجربه های خود را در این سفر به اشتراک گذاشت. این اطلاعات بسیار مفید بود و به پیشبرد فروش شترها کمک کرد.

در نهایت، وین و پورتر توانستند با سفر به تونس و ملاقات با مقامات محلی، شترهایی را تأمین کنند. در طی یک سفر دریایی طولانی، آن ها از بندر به بندر رفتند و در تلاش برای جمع آوری شترها بودند. با گذشت زمان، این تلاش ها به جمع آوری 31 شتر و دو گوساله انجامید و سفر به سوی آمریکا آغاز شد.

این سفر دریایی نه تنها چالشی بزرگ بود، بلکه فرصتی برای آزمایش و درک بهتر نیازهای ارتش و توانایی های شترها در شرایط مختلف جغرافیایی به شمار می رفت. در نهایت، این شترها به تگزاس منتقل شدند و مرحله جدیدی از طرح به سمت بهره برداری واقعی آغاز گردید.

استفاده از شترها در تگزاس

پس از ورود شترها به تگزاس در اوایل سال 1856، ارتش ایالات متحده به سرعت به آزمایش و استفاده از این حیوانات برای مقاصد نظامی پرداخت. سرهنگ هنری سی. وین به عنوان مسئول اصلی استفاده از شترها منصوب شد و وظیفه داشت تا قابلیت های این حیوانات را در شرایط عملیاتی مختلف ارزیابی کند. شترها در ابتدا از بندر ایندینولا به سمت سن آنتونیو منتقل شدند و سپس به پایگاه نظامی کمپ ورد منتقل شدند که در حدود 60 مایل در جنوب غرب سن آنتونیو واقع بود.

دیویس، که همواره به طرح شترها امیدوار بود، به وین دستور داد تا از شترها در کارهای روزمره و لجستیکی استفاده کند. این حیوانات به سرعت نشان دادند که می توانند بارهای سنگین تری نسبت به الاغ ها یا اسب ها حمل کنند و با کمی آموزش، سربازان به راحتی می توانستند آن ها را هدایت کنند. شترها به عنوان بارکش در جابجایی تجهیزات و مواد غذایی برای نیروهای مستقر در کمپ ورد بسیار موثر و کارآمد بودند.

با افزایش تعداد شترها، وین متوجه شد که این حیوانات بهداشتی و مقاوم هستند و می توانند در شرایط بیابانی و سخت طبیعی به خوبی سازگاری داشته باشند. به عنوان مثال، توانایی شترها در ذخیره آب و ادامه فعالیت در زمان های خشک، آنها را به گزینه ای مناسب برای محیط های سخت تبدیل کرد. با ورود شترهای جدید از سفر دوم که 44 شتر دیگر را به همراه داشت، کل تعداد شترها به حدود 70 عدد رسید و این امر فرصتی برای انجام آزمایشات بیشتر فراهم کرد.

تجربیات مثبت ارتش با شترها در کمپ ورد به صورت رسمی ارزیابی شد و دیویس گزارشی جامع از نتایج این آزمایشات تهیه کرد. با این حال، این پروژه موفق به جلب حمایت مالی لازم در کنگره نشد و با تغییرات سیاسی در سال های بعد، سرنوشت شترها و برنامه مرتبط با آن به طور ناخوشایندی تحت تأثیر قرار گرفت. در نهایت، علیرغم موفقیت های اولیه، طرح استفاده از شترها در تگزاس هرگز به ابعاد پیش بینی شده نرسید و آینده آن تا حدودی فراموش شد.

میراث "گروه شترها"

میراث "گروه شترها" در تاریخ نظامی ایالات متحده با چالش ها و تجربیات متعدد خود، به عنوان مثال جذاب و بحث برانگیزی در مورد آزمایشات نظامی و استفاده از حیوانات بارکش باقی مانده است. اگرچه این پروژه در نهایت به نتایج مورد انتظار نرسید، اما تأثیراتی که بر روی تدارکات نظامی و نیازهای عملیاتی ارتش داشت، غیرقابل انکار است.

در اواخر دهه 1850، با توجه به تنش های سیاسی و ناآرامی های داخلی که منجر به جنگ داخلی شد، زمان مناسبی برای آزمایشات نظامی جدید نبوده است. دیویس، که از حامیان اصلی پروژه شترها بود، پس از ترک وزارت جنگ با ورود رئیس جمهوری جدید، جیمز باکنان، عملاً از طرح خارج شد. در نتیجه، حمایت کنگره برای تأمین مالی های لازم برای گسترش این پروژه از بین رفت و دیگر هیچگونه شتری به آمریکا وارد نشد.

در تگزاس، شترها همچنان به عنوان حیوانات بارکش به حیات خود ادامه دادند، اما اکثر آن ها در نهایت به نیروهای کنفدراسیون منتقل شدند و هیچ گاه به طور کامل از پتانسیل خود بهره برداری نشدند. برخی منابع نشان می دهند که تعدادی از شترها به فروش رفتند و به سیرک ها و نمایش های مسافرتی در مکزیک فروخته شدند. همچنین، برخی از آن ها در نهایت به حیات وحش رها شدند و گزارش هایی از مشاهده گروه های کوچک شتر وحشی در برخی نواحی جنوب غربی آمریکا وجود دارد.

با وجود اینکه طرح "گروه شترها" به موفقیت های لازم دست نیافت، اما درس های ارزشمندی در مورد استفاده از حیوانات غیرمعمول در شرایط نظامی و تدارکات نظامی به ارمغان آورد. این تجربه نه تنها به راه حل های نوآورانه در زمان خود اشاره دارد بلکه بر اهمیت تصمیم گیری های سیاسی و نظامی و تأثیر آن ها بر آزمایشات علمی و نظامی تأکید دارد. بنابراین، میراث این پروژه همواره به عنوان یک مورد مطالعاتی جالب و تأمل برانگیز در تاریخ نظامی ایالات متحده باقی خواهد ماند.