پیمان پاریس 1783: تولد آمریکا و پایان جنگ استقلال

پس از شکست ارتش بریتانیا در نبرد یورک‌تاون در اکتبر 1781، رهبران پارلمان بریتانیا به این نتیجه رسیدند که ادامه عملیات تهاجمی در آمریکای شمالی بی‌فایده است و باید رویکرد محدودتری را در پیش گرفت. گسترش جنگ و ورود فرانسه، اسپانیا و جمهوری هلند به آن، این تصمیم را تسریع کرد. در طول پاییز و زمستان بعد از آن، مستعمرات بریتانیا در دریای کارائیب و همچنین جزیره مینورکا، به دست نیروهای دشمن افتاد.

افزایش قدرت گروه‌های ضد جنگ در پارلمان، منجر به سقوط دولت لرد نورث در اواخر مارس 1782 شد و لرد راکینگهام جایگزین او گردید.

پیشنهاد صلح بنجامین فرانکلین و چالش‌های پیش رو

بنجامین فرانکلین، سفیر آمریکا در پاریس، پس از اطلاع از سقوط دولت لرد نورث، نامه‌ای به لرد راکینگهام نوشت و تمایل خود را برای آغاز مذاکرات صلح اعلام کرد. راکینگهام، با درک ضرورت صلح، از این فرصت استقبال کرد. این موضوع، فرانکلین و دیگر مذاکره‌کنندگان آمریکایی، جان آدامز، هنری لورنس و جان جی را خشنود کرد. با این حال، آن‌ها تصریح کردند که بر اساس توافق ایالات متحده با فرانسه، نمی‌توانند بدون تایید فرانسه به صلح دست یابند. با این وجود، بریتانیا تصمیم گرفت که استقلال آمریکا را به عنوان پیش‌شرطی برای آغاز مذاکرات نپذیرد.

دسیسه‌های سیاسی در پشت پرده صلح

دلیل بی‌میلی بریتانیا به پذیرش استقلال آمریکا، آگاهی از مشکلات مالی فرانسه و امید به تغییر اوضاع نظامی به نفع خود بود. برای آغاز روند مذاکرات، ریچارد آزوالد برای ملاقات با آمریکایی‌ها و توماس گرنویل برای مذاکره با فرانسوی‌ها اعزام شدند.

با پیشرفت کند مذاکرات، راکینگهام در ژوئیه 1782 درگذشت و لرد شلبورن به ریاست دولت بریتانیا رسید. علی‌رغم موفقیت‌های نظامی بریتانیا، فرانسه برای خریدن زمان تعلل می‌کرد، زیرا با اسپانیا برای تصرف جبل‌الطارق همکاری می‌نمود.

علاوه بر این، فرانسه یک فرستاده مخفی به لندن اعزام کرد؛ زیرا در مورد چندین موضوع، از جمله حقوق ماهیگیری در گرند بنکس، با متحدان آمریکایی خود اختلاف داشت. فرانسوی‌ها و اسپانیایی‌ها همچنین نگران اصرار آمریکا بر رودخانه می‌سی‌سی‌پی به عنوان مرز غربی بودند. در سپتامبر، جان جی از ماموریت مخفی فرانسه مطلع شد و نامه‌ای به شلبورن نوشت و توضیح داد که چرا نباید تحت تأثیر فرانسوی‌ها و اسپانیایی‌ها قرار گیرد. در همین دوره، عملیات مشترک فرانسه و اسپانیا علیه جبل‌الطارق با شکست مواجه شد و فرانسوی‌ها را به فکر یافتن راه‌هایی برای خروج از درگیری انداخت.

پیش به سوی صلح: توافقات اولیه

در حالی که متحدان اروپایی درگیر اختلافات خود بودند، آمریکایی‌ها از نامه‌ای مطلع شدند که در تابستان به جورج واشنگتن ارسال شده بود و در آن، شلبورن استقلال آمریکا را پذیرفته بود. با این آگاهی، آن‌ها دوباره وارد مذاکره با آزوالد شدند. با حل مسئله استقلال، آن‌ها شروع به بررسی جزئیات، از جمله مسائل مرزی و غرامت کردند. در مورد مرزها، آمریکایی‌ها توانستند بریتانیا را متقاعد کنند که مرزهای تعیین شده پس از جنگ فرانسه و سرخپوستان را به جای مرزهای تعیین شده توسط قانون کبک در سال 1774، بپذیرند.

در پایان ماه نوامبر، دو طرف یک پیمان اولیه بر اساس نکات زیر تهیه کردند:

• بریتانیای کبیر، سیزده مستعمره را به عنوان دولت‌های آزاد، مستقل و دارای حاکمیت به رسمیت شناخت.
• مرزهای ایالات متحده، مرزهای سال 1763 خواهد بود که به سمت غرب تا می‌سی‌سی‌پی امتداد دارد.
• ایالات متحده حقوق ماهیگیری در گرند بنکس و خلیج سنت لورنس را دریافت خواهد کرد.
• تمام بدهی‌های قراردادی باید به طلبکاران هر طرف پرداخت شود.
• کنگره کنفدراسیون به هر یک از مجالس قانون‌گذاری ایالتی توصیه می‌کند که غرامت اموال گرفته شده از وفاداران (Loyalists) را جبران کنند.
• ایالات متحده از گرفته شدن اموال از وفاداران در آینده جلوگیری خواهد کرد.
• تمام اسرای جنگی باید آزاد شوند.
• هم ایالات متحده و هم بریتانیای کبیر باید دسترسی همیشگی به می‌سی‌سی‌پی داشته باشند.
• قلمروهای تصرف شده توسط ایالات متحده پس از معاهده باید بازگردانده شوند.
• تصویب معاهده باید ظرف شش ماه پس از امضا انجام شود.

با کمک بریتانیا به جبل‌الطارق در ماه اکتبر، فرانسوی‌ها علاقه خود را به کمک به اسپانیا از دست دادند. در نتیجه، آن‌ها مایل به پذیرش صلح جداگانه بین آمریکا و بریتانیا بودند. با بررسی پیمان، آن‌ها با اکراه آن را در 30 نوامبر پذیرفتند.

امضا و تصویب پیمان پاریس

با موافقت فرانسه، آمریکایی‌ها و آزوالد پیمان اولیه‌ای را در 30 نوامبر امضا کردند. مفاد این پیمان، آتش خشم سیاسی را در بریتانیا برافروخت؛ زیرا واگذاری قلمرو، رها کردن وفاداران و اعطای حقوق ماهیگیری، به شدت منفور بود. این واکنش شدید، شلبورن را مجبور به استعفا کرد و دولت جدیدی تحت رهبری دوک پورتلند تشکیل شد. پورتلند با جایگزین کردن آزوالد با دیوید هارتلی، امیدوار بود که پیمان را اصلاح کند. این اقدام با مخالفت آمریکایی‌ها روبرو شد، آن‌ها بر عدم تغییر در پیمان پافشاری کردند. در نتیجه، هارتلی و هیئت نمایندگی آمریکا پیمان پاریس را در 3 سپتامبر 1783 امضا کردند.

این پیمان در کنگره کنفدراسیون در آناپولیس، مریلند، در 14 ژانویه 1784 به تصویب رسید. پارلمان بریتانیا این پیمان را در 9 آوریل تصویب کرد و نسخه‌های تصویب شده سند، ماه بعد در پاریس مبادله شد. همچنین در 3 سپتامبر، بریتانیا معاهدات جداگانه‌ای را برای پایان دادن به درگیری‌های خود با فرانسه، اسپانیا و جمهوری هلند امضا کرد. این معاهدات عمدتاً شامل تبادل دارایی‌های استعماری بین کشورهای اروپایی بود، به طوری که بریتانیا باهاما، گرانادا و مونتسرات را بازپس گرفت، در حالی که فلوریدا را به اسپانیا واگذار کرد. دستاوردهای فرانسه شامل سنگال و همچنین تضمین حقوق ماهیگیری در گرند بنکس بود.