10 دلیلی که باعث انقراض گیاهان و جانوران می‌شود

چرا حیوانات منقرض می شوند؟ سیاره زمین پر از حیات است و شامل هزاران گونه از حیوانات مهره دار (میوه خواران، خزندگان، ماهی ها و پرندگان)؛ بی مهرگان (حشرات، سخت پوستان و پروتوزوآها)؛ درختان، گل ها، علف ها و غلات؛ و انواع باکتری ها و جلبک ها و همچنین موجودات یک سلولی—برخی در ته عمیق دریاها در شرایط داغ زندگی می کنند. با این حال، این تنوع غنی از گیاهان و جانوران نسبت به اکوسیستم های گذشته بسیار کم به نظر می رسد. به گفته اکثر کارشناسان، از ابتدای حیات بر روی زمین، بیش از 99.9٪ از تمام گونه ها منقرض شده اند. چرا؟

برخورد سیارک ها

این اولین چیزی است که اکثر مردم با کلمه "انقراض" مرتبط می دانند و دلیل خوبی هم دارد، زیرا همه ما می دانیم که برخورد یک شهاب سنگ در شبه جزیره یوکاتان در مکزیک باعث ناپدید شدن دایناسورها در 65 میلیون سال پیش شد. احتمالاً بسیاری از انقراض های عمده بر روی زمین—not فقط انقراض K-T، بلکه انقراض شدیدتری به نام انقراض پرمین-تریاسیک—به دلیل چنین حوادث برخوردی بوده اند، و دانشمندان به طور مداوم در جستجوی دنباله دارها یا شهاب سنگ هایی هستند که ممکن است پایان تمدن انسانی را به دنبال داشته باشد.

تغییرات اقلیمی

حتی در غیاب برخوردهای عمده سیارکی یا دنباله دار—که می توانند دماهای جهانی را تا 20 یا 30 درجه فارنهایت کاهش دهند—تغییرات اقلیمی خطر دائمی برای حیوانات زمینی ایجاد می کند. کافی است نگاهی به پایان آخرین دوره یخبندان، تقریباً 11,000 سال پیش، بیندازید که در آن زمان، بسیاری از پستانداران بزرگ قادر به سازگاری با دماهای رو به افزایش نبودند. آنها همچنین به دلیل کمبود غذا و شکار توسط انسان های اولیه در خطر بودند. و همه ما از تهدید بلندمدت گرمایش جهانی برای تمدن مدرن آگاهیم.

بیماری

در حالی که غیرمعمول است که بیماری به تنهایی باعث از بین رفتن یک گونه خاص شود—زیرا ابتدا باید زمینه ای مانند گرسنگی، از دست دادن زیستگاه و / یا کمبود تنوع ژنتیکی فراهم شود—ورود یک ویروس یا باکتری به ویژه کشنده در زمان نامناسب می تواند مشکلات زیادی ایجاد کند. به بحران کنونی موجودات دوزیست در جهان توجه کنید که در حال حاضر در برابر عفونت قارچی به نام کیتریدیومیکوزیس آسیب پذیر هستند؛ عفونتی که پوست قورباغه ها، وزغ ها و سمندرها را از بین می برد و باعث مرگ آنها در عرض چند هفته می شود، همچنین طاعون سیاه که یک سوم جمعیت اروپا را در خلال قرون وسطی از بین برد.

از دست دادن زیستگاه

اکثر حیوانات به مقدار معینی از سرزمین نیاز دارند که بتوانند در آن شکار کنند و غذا پیدا کنند، جفت گیری کنند و فرزندان خود را بزرگ کنند و در صورت لزوم، جمعیت خود را گسترش دهند. یک پرنده ممکن است با شاخه بلند درختی راضی باشد در حالی که پستانداران بزرگ شکارچی (مانند ببرهای بنگال) قلمروهای خود را در مایل مربع اندازه گیری می کنند. با گسترش بی وقفه تمدن انسانی به سمت طبیعت، این زیستگاه های طبیعی در حال کم شدن هستند و جمعیت های محدود و در حال کاهش آنها بیشتر در برابر سایر فشارهای انقراض آسیب پذیر می شوند.

کمبود تنوع ژنتیکی

زمانی که یک گونه به طور چشمگیری کاهش می یابد، تعداد کمتری از همتایان برای جفت گیری موجود است و غالبا تنوع ژنتیکی نیز کاهش می یابد. به همین دلیل، ازدواج با فردی ناشناس از نظر بهداشتی بهتر از ازدواج با پسرعمو است، زیرا در غیر این صورت خطر "همخونی" و انتقال ویژگی های ژنتیکی ناخواسته، مانند آسیب پذیری به بیماری های کشنده وجود دارد. به عنوان یک مثال: به دلیل از دست رفتن شدید زیستگاه ها، جمعیت در حال کاهش یوزهای آفریقایی امروز دچار تنوع ژنتیکی بسیار پایین و در نتیجه ناتوانی در بقا در برابر وقایع شدید زیست محیطی می باشد که ممکن است باعث انقراض این گونه ها شود.

رقابت بهتر سازگار

در اینجا به خطر ورشکستگی در تعاریف دچار می شویم: به طور ذاتی، جمعیت های "بهتر سازگار" همیشه بر جمعیت های عقب افتاده پیروز می شوند و غالبا نمی دانیم سازگاری مطلوب چه بوده است تا بعد از وقوع حادثه. به عنوان مثال، هیچ کس فکر نمی کرد که پستانداران پیشاتاریخی بهتر از دایناسورها سازگار هستند تا اینکه انقراض K-T میدان بازی را تغییر داد. معمولاً تعیین کردن کدام گونه "بهتر سازگار" است هزاران، و گاهی میلیون ها سال زمان می برد.

گونه های تهاجمی

در حالی که بیشتر مبارزات برای بقا در طی زمان های طولانی انجام می شود، بعضی اوقات مسابقه سریع تر و خونین تر و یک طرفه تر است. اگر یک گیاه یا حیوان از یک اکوسیستم به طور ناخواسته به اکوسیستم دیگری منتقل شود (عمدتا توسط یک انسان یا میزبان حیوانی ناآگاه)، ممکن است به طور وحشی تجدید نسل کند و منجر به نابودی جمعیت بومی شود. به همین دلیل، متخصصان گیاهی آمریکایی با ذکر کازدو، علف هرزی که از ژاپن در اواخر قرن نوزدهم به اینجا آورده شده و حالا با سرعت ۱۵۰,۰۰۰ جریب در سال در حال گسترش است، دچار اضطراب می شوند.

کمبود غذا

گرسنگی جمعی سریع ترین و مطمئن ترین مسیر به سوی انقراض است- به ویژه از آنجا که جمعیت های ضعیف شده بر اثر گرسنگی بسیار بیشتر مستعد بیماری و شکار هستند- و تأثیر آن بر زنجیره غذایی می تواند فاجعه بار باشد. به عنوان مثال، فرض کنید دانشمندان راهی پیدا کنند تا مالاریا را با نابود کردن تمام پشه ها در زمین به طور دائمی از بین ببرند. در نگاه اول، این ممکن است خبر خوبی برای ما انسان ها به نظر برسد، اما فکر کنید چه تأثیر زنجیره ای بر روی تمام موجوداتی که از پشه ها تغذیه می کنند (مانند خفاش ها و قورباغه ها) و همچنین تمام حیواناتی که از خفاش ها و قورباغه ها تغذیه می کنند، خواهد داشت.

آلودگی

زندگی دریایی مانند ماهی ها، فک ها، مرجان ها و سخت پوستان می توانند به شدت به ردیابی مواد شیمیایی سمی در دریاچه ها، اقیانوس ها و رودخانه ها حساس باشند- و تغییرات ناگهانی در سطح اکسیژن که ناشی از آلودگی صنعتی است، می تواند جمعیت های کل را خفه کند. در حالی که به ندرت پیش می آید که یک فاجعه زیست محیطی (مانند نشت نفت یا پروژه های شکست هیدرولیکی) سبب انقراض یک گونه شود، قرار گرفتن مداوم در معرض آلودگی می تواند گیاهان و حیوانات را بیشتر مستعد دیگر خطرات مانند گرسنگی، از دست دادن زیستگاه و بیماری کند.

شکار انسان ها

انسان ها تنها در ۵۰,۰۰۰ سال اخیر در زمین ساکن شده اند، بنابراین ناعادلانه است که عمده انقراض های جهان را به گونه های انسانی نسبت دهیم. با این حال، نمی توان انکار کرد که ما در مدت زمان کوتاه خود آسیب های زیست محیطی زیادی وارد کرده ایم: شکار مگافوناهای گرسنه و بازمانده از آخرین عصر یخبندان؛ تخلیه جمعیت های کاملاً از نهنگ ها و دیگر پستانداران دریایی؛ و نابودی پرنده دودو و کبوتر مسافر تقریباً به صورت یک شبه. آیا ما به اندازه کافی عاقل هستیم که رفتار غیرمسئولانه خود را متوقف کنیم؟ آیا یاد خواهیم گرفت چرا حیوانات منقرض می شوند و سعی خواهیم کرد از وقوع آن جلوگیری کنیم؟ تنها زمان خواهد گفت.