10 واقعیت جذاب دربارهٔ تمدن باستانی اولمک

فرهنگ اولمک از حدود 1200 تا 400 سال قبل از میلاد در سواحل خلیج مکزیک شکوفا شد. این فرهنگ به خاطر سرهای بزرگ و کنده کاری شده اش شناخته شده است و یکی از تمدن های اولیه مهم در آمریکای مرکزی است که تأثیر زیادی بر فرهنگ های بعدی مانند آزتک ها و مایاها داشت. اطلاعات ما درباره این مردم باستانی و رازآلود اولمک چیست؟

آن ها اولین فرهنگ بزرگ آمریکای مرکزی بودند

اولمک ها اولین فرهنگ بزرگ بودند که در مکزیک و آمریکای مرکزی به وجود آمدند. آن ها در حدود 1200 سال قبل از میلاد، شهری در جزیره ای واقع بر رودخانه تأسیس کردند: باستان شناس ها که نام اصلی شهر را نمی دانند، آن را «سان لورنزو» می نامند. سان لورنزو هیچ همتای یا رقیبی نداشت و در آن زمان بزرگ ترین و باشکوه ترین شهر در آمریکای مرکزی به شمار می رفت و تأثیر زیادی در این منطقه داشت. باستان شناسان اولمک ها را یکی از شش تمدن «بکر» می دانند؛ این تمدن ها به طور مستقل و بدون تأثیر از سایر فرهنگ ها توسعه یافته اند.

بخش های زیادی از فرهنگ آنان از دست رفته است

اولمک ها در ایالت های ورمز و تاباسکو مکزیک کنونی به مدت تقریباً سه هزار سال شکوفا بودند. تمدن آن ها در حدود 400 سال قبل از میلاد رو به افول رفت و شهرهای بزرگ آن ها توسط جنگل ها پوشیده شد. به دلیل گذشت زمان، اطلاعات زیادی درباره فرهنگ اولمک ناشناخته مانده است. به عنوان مثال، مشخص نیست آیا اولمک ها کتاب هایی مانند مایاها و آزتک ها داشتند یا خیر. اگر هم روزگاری چنین کتاب هایی وجود داشته اند، در شرایط مرطوب سواحل مکزیک تجزیه شده اند. تنها شیءهایی که از فرهنگ اولمک باقی مانده، سنگ نگاره ها، شهرهای ویران، و تعداد کمی از آثار چوبی است که از باتلاق در منطقه ال ماناتی پیدا شده اند. تقریباً هر واقعیتی درباره اولمک ها به وسیله باستان شناسان کشف و جمع آوری شده است.

آن ها مذهبی بودند

اولمک ها مذهبی بودند و ارتباط با خداها بخش مهمی از زندگی روزمره آن ها بود. اگرچه هیچ ساختاری به عنوان معبد اولمکی به طور واضح شناسایی نشده است، اما مناطقی از سایت های باستان شناسی به عنوان مجموعه های مذهبی شناخته می شوند، مانند مجموعه A در لا ونتا و ال ماناتی. ممکن است اولمک ها قربانی انسانی انجام می دادند؛ برخی از استخوان های انسانی در مکان های مقدس مشکوک، این موضوع را تأیید می کند. آن ها کلاس شمن داشتند و توضیحاتی درباره جهان اطراف خود ارائه می دادند.

آن ها خدایان داشتند

باستان شناس پیتر جورالیمون هشت خدا یا حداقل موجودات ماورایی مرتبط با فرهنگ باستانی اولمک را شناسایی کرده است. این خدایان عبارتند از:

• اژدهای اولمک
• هیولای پرنده
• هیولای ماهی
• خدای چشم بنددار
• خدای آب
• خدای ذرت
• جگوار انسانی
• مار پرنده

برخی از این خدایان در اسطوره شناسی آمریکای مرکزی با فرهنگ های دیگر باقی ماندند: به عنوان مثال مایاها و آزتک ها نیز خدایان مار پرنده داشتند.

آن ها هنرمندان و مجسمه سازان بسیار بااستعدادی بودند

بیشتر نکاتی که درباره اولمکها می دانیم به آثار سنگی آن ها برمی گردد. اولمکها هنرمندان و مجسمه سازان بسیار بااستعدادی بودند و مجسمه ها، ماسک ها، مجسمه های کوچک، سنگ نگاره ها، تخت ها و موارد دیگری را تولید کردند. آن ها به خاطر سرهای غول پیکر خود شناخته شده اند که از میان ۱۷ عدد، چهار عدد از محل های باستان شناسی مختلف یافت شده است. آن ها همچنین با چوب کار می کردند؛ بیشتر مجسمه های چوبی اولمکها از بین رفته اند، اما تعداد کمی از آن ها در محل ال مانتی باقی مانده اند.

آن ها معماران و مهندسان بااستعدادی بودند

اولمکها آب انبارهایی ساختند و با دقت قطعات بزرگ سنگ را به بلوک های یکسان با شکاف در یک سمت فرم می دادند و سپس این بلوک ها را کنار هم قرار می دادند تا یک کانال برای جریان آب ایجاد کنند. اما این تنها feat مهندسی آن ها نیست. آن ها یک هرم دست ساز در لا ونتا ایجاد کردند که به عنوان مجموعه C شناخته می شود و در مرکز شهر واقع شده است. مجموعه C احتمالاً به عنوان نمایانگر یک کوه ساخته شده و از خاک تشکیل شده است. انجام این کار باید ساعت ها زمان برده باشد.

اولمکها بازرگانان کوشا بودند

اولمکها به نظر می رسد که با فرهنگ های دیگر در سراسر مزوآمریکا تجارت داشتند. باستان شناسان به چندین دلیل این حقیقت را درباره اولمکها می دانند. اول از همه، اشیاء از مناطق دیگر، مانند یدایت از گواتمالای امروزی و ابسیدین از نواحی کوهستانی مکزیک، در مکان های الومکی کشف شده اند. علاوه بر این، اشیاء الومکی مانند مجسمه ها و سلاح ها در سایت های دیگر فرهنگ های معاصر الومک پیدا شده اند. دیگر فرهنگ ها به نظر می رسد که از اولمکها بسیار آموخته اند، زیرا برخی از تمدن های کمتر توسعه یافته تکنیک های سفالگری الومک را پذیرفته اند.

اولمکها تحت قدرت سیاسی قوی سازماندهی شده بودند

شهرهای الومک تحت سلطه یک خانواده از شمن -حاکمان حکومت می شدند که قدرت عظیمی بر زیر دست های خود داشتند. این قدرت در آثار عمومی آن ها قابل مشاهده است؛ سرهای غول پیکر نمونه خوبی هستند. سوابق زمین شناسی نشان می دهد که منبع سنگ های استفاده شده در سرهای سن لورنزو حدود ۵۰ مایل دورتر یافت شده است. اولمکها باید این سنگ های بزرگ و سنگین را از معدن تا کارگاه های شهری منتقل می کردند. آن ها این سنگ ها را با استفاده از ترکیبی از سورتمه ها، غلطک ها و قایق ها جابجا کردند و سپس آن ها را بدون استفاده از ابزارهای فلزی شکل دادند. نتیجه نهایی؟ یک سر بزرگ سنگی، که ممکن است تصویر حاکمی باشد که این کار را سفارش داده است. اینکه حاکمان الومک می توانستند چنین نیروی کار بزرگی را فراهم کنند، نشان دهنده نفوذ و کنترل سیاسی آن هاست.

آن ها تأثیرگذار بودند

اولمکها به عنوان فرهنگ "مادر" مزوآمریکا توسط تاریخ نگاران شناخته می شوند. تمام فرهنگ های بعدی مانند ورا کروس، مایا، تولتک و آزتک از اولمکها الهام گرفته اند. برخی از خدایان الومک، مانند مروارید پرنده، خدای ذرت و خدای آب، در کیهان فرهنگ های بعدی زندگی خواهند کرد. اگرچه برخی جنبه های هنر الومک، مانند سرهای غول پیکر و تخت های بزرگ، توسط فرهنگ های بعدی پذیرفته نشد، تأثیر سبک های هنری خاص الومک بر آثار بعدی مایا و آزتک به وضوح قابل مشاهده است. دین الومک ممکن است حتی زنده مانده باشد: مجسمه های دوقلو که در محل ال آزوزول یافت شده، به نظر می رسد شخصیت هایی از پوپول وuh، کتاب مقدس که مایا ها قرن ها بعد از آن استفاده کردند، باشند.

هیچ کس نمی داند چه بر سر تمدن آن ها آمد

شخصیتی از فرهنگ اولمک به نام "حاکم" وجود دارد که کلاهی بزرگ و پرزرق و برق بر سر دارد و همچنین یک شنل به تن دارد.

این واقعیت درباره اولمک ها مسلم است: پس از افول شهر بزرگ لاتنته در حدود ۴۰۰ سال قبل از میلاد، تمدن اولمک تقریباً ناپدید شد. هیچ کس دقیقاً نمی داند چه بر سر آن ها آمده است. با این حال، برخی نشانه ها وجود دارد. در سن لورنزو، مجسمه سازان شروع به استفاده مجدد از قطعات سنگی کردند که قبلاً حکاکی شده بودند، در حالی که سنگ های اصلی از کیلومترها دورتر آورده شده بودند. این نشان می دهد که شاید دیگر رفتن برای تهیه سنگ ها امن نبوده است؛ ممکن است قبایل محلی به دشمنی پرداخته باشند. تغییرات اقلیمی نیز ممکن است نقش داشته باشد؛ اولمک ها به تعدادی محدود از محصول های اساسی وابسته بودند و هر تغییراتی که بر ذرت، لوبیا و کدو که بخشی از رژیم غذایی اصلی آن ها را تشکیل می دهد تأثیر بگذارد، فاجعه آمیز خواهد بود.