چرا جیرجیرک ها با نزدیک شدن ما ساکت می شوند؟ راز سکوت جیرجیرک ها!
حتما برای شما هم پیش آمده که در خانه، به‌خصوص زیرزمین، صدای جیرجیر ممتد و آزاردهنده یک جیرجیرک را بشنوید. این صدا آن‌قدر بلند و مداوم است که غیرقابل تحمل می‌شود. اما عجیب اینجاست که به محض اینکه به منبع صدا نزدیک می‌شوید، جیرجیرک ناگهان ساکت می‌شود! این سوال برای خیلی‌ها پیش می‌آید که جیرجیرک چگونه متوجه حضور ما می‌شود و چه چیزی باعث می‌شود صدا را قطع کند؟ در ادامه به بررسی این موضوع و دلایل جالب این رفتار جیرجیرک‌ها می‌پردازیم.
چرا جیرجیرک‌ها جیرجیر می‌کنند؟
جیرجیر کردن در جیرجیرک‌ها، روشی برای برقراری ارتباط است و بیشتر جیرجیرک‌های نر این کار را انجام می‌دهند. جیرجیرک‌های ماده منتظر صدای جیرجیر نرها می‌مانند تا فرایند جفت‌گیری آغاز شود. در واقع، این نرها هستند که با تولید صدا، ماده‌ها را به سمت خود جذب می‌کنند. این صدا با مالیدن لبه‌های بال‌های جلویی به هم ایجاد می‌شود، فرایندی که به آن "سایش" یا "آوازخوانی بال‌ها" گفته می‌شود.
برخی از گونه‌های جیرجیرک‌ها، صداهای مختلفی در اختیار دارند. صدای اصلی که به آن "آواز فراخوانی" می‌گویند، برای جذب ماده‌ها و دفع سایر نرها استفاده می‌شود و نسبتاً بلند است. جیرجیرک ها از این صدا فقط در طول روز و در مکان های امن استفاده می کنند. این صداها معمولاً در سپیده دم و بدون استفاده از صداهای آکوستیک برای جفت گیری انجام می شوند.
صدای جیرجیرک در هنگام جفت گیری، یک صدای خاص است که تنها زمانی تولید می شود که یک جیرجیرک ماده در نزدیکی جیرجیرک نر قرار داشته باشد. این صدا، ماده را تشویق می کند تا با نر جفت گیری کند. همچنین، جیرجیرک های نر برای تعیین قلمرو و دسترسی به ماده ها، از صدایی تهاجمی برای تعامل با یکدیگر استفاده می کنند. بعد از جفت گیری، یک صدای کوتاه و پیروزمندانه تولید می شود که ممکن است برای تقویت پیوند جفت گیری و تشویق ماده به تخم گذاری به جای یافتن نر دیگر، استفاده شود.
رمزگشایی از آهنگ جیرجیرک‌ها
اگرچه تفاوت‌های ظریفی بین صداهایی که جیرجیرک‌ها تولید می‌کنند وجود دارد، اما می‌توان آن‌ها را بر اساس تعداد پالس‌ها و فرکانس (هرتز) از هم تشخیص داد. آهنگ‌های جیرجیر معمولاً از یک تا هشت پالس تشکیل شده‌اند که در فواصل زمانی منظم قرار دارند. در مقایسه با صداهای تهاجمی، جیرجیرک‌ها در زمان جفت‌گیری از پالس‌های بیشتری استفاده می‌کنند و فاصله زمانی بین آن‌ها کوتاه‌تر است.
سرعت جیرجیر کردن جیرجیرک‌ها به گونه و دمای محیط بستگی دارد. در اکثر گونه‌ها، با افزایش دما، سرعت جیرجیر کردن نیز افزایش می‌یابد. این رابطه بین دما و سرعت جیرجیر کردن به عنوان "قانون دولبیر" شناخته می‌شود. بر اساس این قانون، با شمارش تعداد جیرجیرهایی که یک جیرجیرک درختی برفی (که در ایالات متحده رایج است) در 14 ثانیه تولید می‌کند و افزودن عدد 40 به آن، می‌توان تقریباً دمای هوا را بر حسب درجه فارنهایت تخمین زد.
جیرجیرک‌ها چگونه "می‌شنوند"؟
جیرجیرک‌ها از طریق ارتعاشات و صداها متوجه حضور ما می‌شوند. از آنجایی که بیشتر شکارچیان در طول روز فعال هستند، جیرجیرک‌ها معمولاً در شب جیرجیر می‌کنند. کوچک‌ترین لرزش می‌تواند نشانه‌ای از یک تهدید قریب الوقوع باشد، بنابراین جیرجیرک برای گمراه کردن شکارچی، ساکت می‌شود.
جیرجیرک‌ها گوش‌هایی شبیه به انسان ندارند. در عوض، آن‌ها یک جفت اندام تمپانال روی بال‌های جلویی خود (تگمینا) دارند که در پاسخ به ارتعاش مولکول‌ها (صدا برای انسان) در هوای اطراف، مرتعش می‌شوند. یک گیرنده ویژه به نام اندام کوردوتونال، ارتعاش را از اندام تمپانال به یک تکانه عصبی تبدیل می‌کند که به مغز جیرجیرک می‌رسد.
جیرجیرک‌ها به شدت به لرزش حساس هستند. مهم نیست که شما چقدر آرام و بی‌صدا حرکت کنید، جیرجیرک یک تکانه عصبی هشدار دریافت می‌کند. انسان‌ها ابتدا صدا را می‌شنوند، اما جیرجیرک‌ها همیشه ابتدا آن را احساس می‌کنند.
جیرجیرک همیشه در حالت آماده باش برای شکارچیان است. رنگ بدن آن، معمولاً قهوه‌ای یا سیاه، با محیط اطرافش ترکیب می‌شود. اما هنگامی که لرزش را احساس می‌کند، به تکانه عصبی پاسخ می‌دهد و سعی می‌کند پنهان شود - ساکت می‌شود.
چگونه به جیرجیرک نزدیک شویم؟
اگر صبور باشید، می‌توانید به یک جیرجیرک جیرجیرکننده نزدیک شوید. هر بار که حرکت کنید، جیرجیر کردن را متوقف می‌کند. اگر ثابت بمانید، در نهایت تصمیم می‌گیرد که امن است و دوباره شروع به صدا درآوردن می‌کند. به دنبال صدا باشید و هر بار که ساکت می‌شود، بایستید. با این روش، در نهایت می‌توانید جیرجیرک را پیدا کنید.
