تاریخچه گاوآهن: از ابزارهای ابتدایی تا تراکتورهای مدرن
گاوآهن، ابزاری حیاتی در کشاورزی، نقش کلیدی در آماده‌سازی خاک و تسهیل کاشت بذر ایفا می‌کند. در طول تاریخ، مخترعان بسیاری از جمله چارلز نیوبولد و جان دیر، با نوآوری‌های خود به بهبود عملکرد و کارایی این ابزار کمک شایانی نمودند.
جالب است بدانید که ابزارهای کشاورزی مورد استفاده در دوران جورج واشنگتن، تفاوت چندانی با ابزارهای دوران ژولیوس سزار نداشتند. حتی برخی از ابزارهای رومیان باستان، مانند گاوآهن‌های اولیه، از نمونه‌های مورد استفاده در آمریکا 18 قرن بعد، برتر بودند. این وضعیت تا ظهور گاوآهن‌های مدرن ادامه داشت.
گاوآهن چیست و چگونه کار می‌کند؟
گاوآهن (که گاهی "پلائو" هم نوشته می‌شود) ابزاری کشاورزی است که با استفاده از یک یا چند تیغه سنگین، خاک را شکافته و شیارهایی (جوی‌های کوچک) برای کاشت بذر ایجاد می‌کند. یکی از اجزای مهم گاوآهن، خیش نام دارد که در واقع گوه ای است که از قسمت خمیده تیغه فولادی تشکیل شده و خاک را برمی‌گرداند.
گاوآهن‌های اولیه: ابزارهایی ابتدایی با مشکلات فراوان
برخی از اولین گاوآهن‌هایی که در ایالات متحده مورد استفاده قرار می‌گرفتند، چیزی فراتر از یک چوب کج با یک نوک آهنی نبودند که صرفاً سطح زمین را خراش می‌دادند. استفاده از این نوع گاوآهن‌ها تا سال 1812 در ایالت ایلینوی رواج داشت. بدیهی است که بهسازی و بهبود این ابزار ضروری بود، به ویژه طراحی‌ای که بتواند شیارهای عمیقی برای کاشت بذر ایجاد کند.
تلاش‌های اولیه برای بهبود، اغلب شامل تکه‌های سنگین از چوب سخت بود که به شکلی ناشیانه تراشیده شده و یک نوک آهنی چکش‌کاری شده به آن متصل می‌شد. خیش‌ها (moldboards) زمخت و ناهموار بودند و هیچ دو انحنایی شبیه به هم نبود. در آن زمان، آهنگران روستایی گاوآهن‌ها را فقط بر اساس سفارش می‌ساختند و حتی تعداد کمی از آن‌ها الگو و طرحی برای ساخت نداشتند. علاوه بر این، گاوآهن‌ها تنها در صورتی می‌توانستند در زمین‌های نرم شیار ایجاد کنند که گاوها یا اسب‌ها به اندازه کافی قوی باشند. اصطکاک نیز مشکل بزرگی بود، به طوری که اغلب سه مرد و چندین حیوان برای ایجاد یک شیار در زمین‌های سخت مورد نیاز بودند.
مخترعان گاوآهن: چه کسانی در توسعه این ابزار نقش داشتند؟
اختراع گاوآهن، حاصل تلاش‌های جمعی افراد بسیاری است که هر کدام با ایده‌ها و نوآوری‌های خود، به تدریج کارایی این ابزار را بهبود بخشیدند.
توماس جفرسون
توماس جفرسون، طرحی دقیق و پیچیده برای یک خیش (moldboard) کارآمد ارائه کرد. با این حال، علاقه او به سایر زمینه‌ها بیشتر از اختراع بود و هرگز برای ثبت اختراع محصول خود اقدامی نکرد.
چارلز نیوبولد و دیوید پیکاک
چارلز نیوبولد، از شهرستان برلینگتون، نیوجرسی، را می‌توان اولین مخترع واقعی گاوآهن کاربردی دانست. او در ژوئن 1797، حق اختراع یک گاوآهن چدنی را دریافت کرد. با این وجود، کشاورزان آمریکایی به این اختراع اعتماد نداشتند و معتقد بودند که این گاوآهن "خاک را مسموم می‌کند" و باعث رشد علف‌های هرز می‌شود.
ده سال بعد، در سال 1807، دیوید پیکاک نیز حق اختراع گاوآهنی را دریافت کرد و متعاقباً دو حق اختراع دیگر نیز به دست آورد. نیوبولد به دلیل نقض حق اختراع از پیکاک شکایت کرد و خسارات وارده را جبران کرد. این اولین پرونده نقض حق اختراع مربوط به گاوآهن بود.
جترو وود
جترو وود، آهنگری از اسکیپیو، نیویورک، یکی دیگر از مخترعان گاوآهن بود. او دو حق اختراع دریافت کرد، یکی در سال 1814 و دیگری در سال 1819. گاوآهن او از جنس چدن و از سه قسمت ساخته شده بود، به طوری که در صورت شکستن یک قسمت، می‌توان آن را جایگزین کرد و نیازی به خرید گاوآهن جدید نبود.
این اصل استانداردسازی، پیشرفت بزرگی محسوب می‌شد. در این زمان، کشاورزان کم‌کم تعصبات قبلی خود را فراموش کرده و به خرید گاوآهن تشویق شدند. اگرچه حق اختراع اصلی وود تمدید شد، اما موارد نقض حق اختراع مکرر بود و گفته می‌شود که او تمام ثروت خود را صرف پیگیری قانونی آن‌ها کرد.
جان دیر
در سال 1837، جان دیر اولین گاوآهن فولادی خود-صیقلی جهان را توسعه داد و به بازار عرضه کرد. این گاوآهن‌های بزرگ که برای شخم زدن زمین‌های سخت دشت‌های آمریکا ساخته شده بودند، به "گاوآهن‌های ملخی" معروف بودند.
ویلیام پارلین
ویلیام پارلین، آهنگر ماهر اهل کانتون، ایلینوی، از حدود سال 1842 شروع به ساخت گاوآهن کرد. او با گاری در سراسر کشور سفر می‌کرد و آن‌ها را می‌فروخت.
جان لین و جیمز اولیور
در سال 1868، جان لین حق اختراع گاوآهن فولادی "مرکز نرم" را به دست آورد. سطح سخت اما شکننده این ابزار با فلز نرم‌تر و مقاوم‌تر پشتیبانی می‌شد تا از شکستگی آن جلوگیری شود.
در همان سال، جیمز اولیور، مهاجر اسکاتلندی که در ایندیانا ساکن شده بود، حق اختراع "گاوآهن سرد شده" را دریافت کرد. او با استفاده از روشی مبتکرانه، سطوح سایشی قطعه ریخته‌گری را سریع‌تر از قسمت‌های پشتی خنک می‌کرد. قطعاتی که با خاک در تماس بودند، دارای سطحی سخت و شیشه‌ای بودند، در حالی که بدنه گاوآهن از آهن سخت ساخته شده بود. اولیور بعدها شرکت "Oliver Chilled Plow Works" را تاسیس کرد.
پیشرفت‌های گاوآهن و ظهور تراکتورهای کشاورزی
از گاوآهن‌های تک‌تیغه، پیشرفت‌هایی حاصل شد و گاوآهن‌هایی با دو یا چند تیغه به هم متصل شدند که امکان انجام کار بیشتر با تقریباً همان مقدار نیروی انسانی (یا نیروی حیوانی) را فراهم می‌کردند. پیشرفت دیگر، گاوآهن‌های صندلی‌دار بودند که به کشاورز اجازه می‌دادند به جای پیاده‌روی، سوار بر گاوآهن شوند. این نوع گاوآهن‌ها از اوایل سال 1844 مورد استفاده قرار می‌گرفتند.
گام بعدی، جایگزینی حیوانات کشنده گاوآهن با موتورهای کششی بود. تا سال 1921، تراکتورهای کشاورزی هم کار را بهتر انجام می‌دادند و هم گاوآهن‌های بیشتری را می‌کشیدند - موتورهای 50 اسب بخاری می‌توانستند 16 گاوآهن، هرس و یک بذرکار را بکشند. بنابراین کشاورزان می‌توانستند سه عملیات شخم‌زنی، هرس و کاشت را همزمان انجام دهند و 50 هکتار یا بیشتر را در یک روز پوشش دهند.
امروزه، گاوآهن‌ها به اندازه گذشته مورد استفاده قرار نمی‌گیرند. این امر تا حد زیادی به دلیل محبوبیت سیستم‌های کم خاک‌ورزی است که برای کاهش فرسایش خاک و حفظ رطوبت طراحی شده‌اند.
